Χθες το βράδυ διάβασα το βιβλίο «Κόρκυρα» από την Κατερίνα Χανδρινού. Φυσικά, η λέξη Κόρκυρα σημαίνει Κέρκυρα. Μ’ αρέσει τόσο πολύ αυτό το νησί που ήμουν ήδη προκατειλημμένη θετικά πως θα μ’ αρέσει και το βιβλίο.
Η ιστορία ξεκινά με μια γυναίκα που επιστρέφει στην Κέρκυρα, στο πατρικό της σπίτι για να το επισκευάσει. Οι διαδικασίες αναστήλωσης του παλιού σπιτιού ξεκινούν με επισκευές στις κολώνες, στοκαρίσματα, βάψιμο των τοίχων και οτιδήποτε άλλο χρειάζεται το σπίτι για να μην δείχνει εγκαταλελειμμένο. Καθώς περιγράφει αυτή τη διαδικασία, η Χανδρινού βρίσκει παλιά πράγματα σε διάφορα σημεία του σπιτιού τα οποία τις φέρνουν στο μυαλό αναμνήσεις του παρελθόντος.
Τότε είναι που συμβαίνουν μέσα της πράγματα παράξενα. Φαντάσματα των κοντινών της ανθρώπων βγαίνουν από τις ντουλάπες, από τους τοίχους που έχουν γεμίσει με υγρασία και της υπενθυμίζουν την παρουσία τους. Η περιγραφή όλη της διαδικασίας είναι υπέροχη. Ένιωθα ότι πρέπει να πάω στην Κέρκυρα να κάνω βόλτες στα καντούνια, να βγάλω φωτογραφίες τα παλιά σπίτια και να διαβάσω τα βιβλία μου στα καφέ της πλατείας Λιστόν.
Εκτός από την περιγραφή, υπάρχει άλλο ένα στοιχείο που μ’ άρεσε πολύ στο βιβλίο. Η Κατερίνα Χανδρινού μοιάζει να έχει τραβήξει δύο παράλληλες γραμμές, η μία είναι η επισκευή του σπιτιού και η άλλη η «επισκευή» της ίδιας της γυναίκας. Καθώς το σπίτι επισκευάζεται, η ίδια βρίσκει και χάνει τον εαυτό της, μαζεύει τα κομμάτια της και προσπαθεί να βρει πού ανήκει. Είναι σαν να επισκευάζεται το μέσα της. Από τη μια νιώθει τουρίστρια στην Κέρκυρα και από την άλλη θέλει τόσο πολύ να νιώσει ντόπια. Το δικό μου συμπέρασμα από το βιβλίο είναι ότι βλέποντας κάτι να φτιάχνεται, νιώθεις σαν να λύνεις βαθύτερα προβλήματα που μπορεί να έχεις μέσα σου. Παίρνεις τόσο μεγάλη ευχαρίστηση βλέποντας ένα σχεδόν κατεστραμμένο σπίτι να μεταμορφώνεται και να είναι πλέον λειτουργικό που ένα κομμάτι του εαυτό σου θεωρεί πως το ίδιο συνέβη και στον εαυτό σου.
Comments