Ο Αλμπερ Καμυ ταξίδεψε το 1946 στις ΗΠΑ και στη συνέχεια στη Νότια Αμερική. Σε αυτά τα δύο ταξίδια κρατά σημειώσεις στο ημερολόγιο του. Γράφει για το πρόγραμμα του στο πλοίο, για τον καιρό, για τους συνταξιδιώτες του. Φαίνεται πως ο Καμυ δίνει μεγάλη σημασία στους ανθρώπους που ταξιδεύουν μαζί του. Μάλιστα σε κάποια σελίδα γράφει τα εξής: "Τούτη η μικρογραφία της κοινωνίας είναι συναρπαστική και συνάμα μονότονη. Όλοι συναγωνίζονται σε κομψότητα και καλούς τρόπους. Σαν εκπαιδευμένα παπαγαλάκια". Δεν διστάζει να σχολιάσει τους επιβάτες που πηγαίνουν στις ΗΠΑ για εξαγωγή κεφαλαίων, τους γουναράδες και όσους ανήκουν στην "υψηλή τάξη".
Στις σημειώσεις που κρατάει στο δεύτερο ταξίδι του, στη Νότια Αμερική, το περιεχόμενο είναι διαφορετικό. Ο Καμυ βλέπει από κοντά θρησκευτικές τελετές που δεν είχει ξαναδεί και ανθρώπους εντελώς διαφορετικούς από αυτόν. Ο ίδιος φαίνεται πως δεν βλέπει την ώρα να φύγει. Οι μέρες του φαίνονται ανυπόφορες, οι διαδρομές που διανύει του φέρνουν ναυτία.
Τα ¨Ημερολόγια Ταξιδιού" δίνουν την ευκαιρία στον αναγνώστη να δει τις σκέψεις και τα συναισθήματα του Καμυ χωρίς φίλτρα, σαν να έχει το πρωτότυπο κείμενο μπροστά του. Ο Καμύ είναι απίστευτα ειλικρινής και καυστικός σε όσα γράφει. Είμαι σίγουρη ότι αν οι συνταξιδιώτες του έβλεπαν τι έγραφε για αυτούς στο ημερολόγιο του δεν θα περνούσαν πολύ καλά μέχρι να πατήσουν στη στεριά.