Θυμάμαι ότι σε κάθε φάση της ζωής μου υπήρχαν κάποιες απορίες που ένιωθα ότι μπορούσαν να μου λύσουν μόνο οι γονείς μου. Φυσικά, οι αποριες που είχα στα έξι μου ήταν διαφορετικές από αυτές που είχα στα δεκαπέντε. Αλλά και πάλι χρειαζόμουν κάποιον να μου τις λύσει. Κυρίως τη μαμά μου. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι δεν μου έλυσε όλες τις απορίες με απόλυτη ειλικρίνεια, σε κάποιες έβαλε λίγη φαντασία. Έτσι ακριβώς πιστεύω ότι θα ένιωσε και ο πρωταγωνιστής του βιβλίου.
Ένα αγόρι ζει τη δεκαετία του '70 στην Πετρούπολη της Αττικής με τη μητέρα, την αδερφή και τον Κρητικό πατέρα του. Από τα μεσημέρια με ρεβύθια και σπανακόρυζο μέχρι τα σπίτια που επισκεπτόταν για να βοηθήσει τον πατέρα του στη δουλειά (ήταν μπογιατζής), ο μικρός είναι γεμάτος απορίες. Άλλοτε για λέξεις που δεν ξέρει τι σημαίνουν "Γιατί σε λένε φασίστα το Ροδόπουλο; Τι σημαίνει φασίστας;" και άλλοτε για την ίδια τη ζωή "Τι είναι ο έρωτας; Τι είναι η μοναξιά;" ο μικρός γυρεύει πάντα τις απαντήσεις στον πατέρα του. Βέβαια, ο πατέρας του δεν απαντά πάντα με πλήρη ειλικρίνεια, συνήθως προσθέτει κάποια δικά του στοιχεία. Μέχρι που ανακαλύπτει την ύπαρξη των γυναικών στον κόσμο. Τότε όλες οι απορίες του αφορούν μόνο αυτές.
Ο Κωνσταντίνος Γυπαράκης δεν χρειάστηκε να γράψει πολλά για την οικογένεια και το παρελθόν της. Μέσα από τις απορίες του παιδιού και τις απαντήσεις του πατέρα φάινονται όλα. Η προσπάθεια του πατέρα να βγάζει τα προς το ζην, ο αποτυχημένος γάμος και η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, είναι όλα φανερά.