Είναι Παρασκευή μεσημέρι, 14:16 μου υπενθυμίζει το κινητό μου, και βάζω "Το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέη", που προσπαθώ εδώ και δύο εβδομάδες να τελειώσω, στην τσάντα μου με σκοπό να το τελειώσω αυτό το Σαββατοκύριακο.
Δεν είναι και τόσο μεγάλο βιβλίο, αλλά αδυνατώ να βρω τη διάθεση να το διαβάσω ολόκληρο επιτέλους. Μετά από μερικές ώρες και μια επίσκεψη στην αγαπημένη μου Οκτάνα (βιβλιοπωλείο στη Θεσσαλονίκη) έρχεται στα χέρια μου το βιβλίο της Γιώτας Τεμπρίδου με τίτλο "Η ωδή που δεν έγραψα και άλλες ιστορίες". Αυτή ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι ούτε αυτό το Σαββατοκύριακο θα τελειώσω το βιβλίο του Oscar Wilde. Μέχρι την Κυριακή το πρωί το είχα τελειώσει.
Το προηγούμενο βιβλίο της, το είχα διαβάσει στη Σαμοθράκη, αυτό το διάβασα στη Θεσσαλονίκη χωρίς κανέναν/καμία φασαίο/α κοντά μου και χωρίς vibes καλοκαιριού. Ωστόσο, μου άρεσε το ίδιο. Η Γιώτα Τεμπρίδου αφηγείται και πάλι μικρές ιστορίες για ανθρώπους που μπορεί να υπήρξαν, μπορεί και όχι. Μπορεί να ήταν καλοί ή κακοί, να τους συμπαθούσε ή να τους μισούσε. Σε κάποια από τις ιστορίες της με έκανε να αναρωτιέμαι την υπομονή που θα είχα αν είχα κοντά μου έναν άνθρωπο με Alzheimer, ενώ σε κάποια άλλη αν θα έφτιαχνα ποτέ κέικ αν δεν φοβόμουν τόσο πολύ τις κότες και τα αυγά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι με έκανε να νιώθω λες και μιλάω με μια φίλη μου που μου λέει ιστορίες για τους γείτονες της ή για ανθρώπους που πέτυχε σε κάποιο ασφυκτικά γεμάτο λεωφορείο του ΟΑΣΘ.
Τώρα το laptop μου δείχνει 7:20 μ.μ απόγευμα Κυριακής και χαίρομαι τόσο πολύ που πέρασα το Σαββατοκύριακο μου με το συγκεκριμένο βιβλίο.
Commentaires