Πριν από κάποιες μέρες είχα κάνει ένα Q&A στο Instagram στο οποίο ζητούσα προτάσεις για ποιητικές συλλογές εκτός των κλασσικών (Δημουλά, Καρυωτάκης κτλ). Πολλά άτομα μου πρότειναν την συγκεκριμένη ποιητική συλλογή του Γιώργου Δομιανού, οπότε είπα να την διαβάσω. Βέβαια, είχα διαβάσει παλιότερα κάποιες δημοσιεύσεις με ποιήματα του στο Facebook οπότε ήξερα περίπου τι να περιμένω.
Αδιαμφισβήτητα ο Γιώργος Δομιανός ξέρει να γράφει και μάλιστα πολύ καλά. Τα περισσότερα ποιήματα μοιάζουν με ερωτικά γράμματα που προορίζονταν για την/τον σύντροφο του. Είναι αφοπλιστικά, γεμάτα συναισθήματα και ερωτισμό. Δεν είναι απλώς ρομαντικά. Είναι ερωτικά. Ναι. Το έχω πει ήδη, αλλά είναι η πρώτη φορά που διαβάζω μια ποιήματα τόσο άμεσα, χωρίς κανένα ίχνος δεύτερης σκέψης για το πώς θα «ακουστεί» κάτι. Είμαι (σχεδόν) σίγουρη ότι κατέγραψε ακριβώς ό, τι ένιωθε.
Τα υπόλοιπα ποιήματα αφορούν σκέψεις και συναισθήματα που η γενιά μας νιώθει τόσο συχνά που κοντεύουν να γίνουν δεδομένα. Μοναξιά, απογοήτευση καταπίεση.
Αγαπημένο μου ποίημα:
BLUR
υπάρχουν μέρες που δεν θέλεις
να γελάσεις
να κλάψεις
να κοιμηθείς
να ξυπνήσεις
να ακούσεις μουσική
να δεις ταινίες
να περπατήσεις
να δεις φίλους
να μιλήσεις
να μεθύσεις
να ανοίξεις τα μάτια σου
να κλείσεις τα μάτια σου
να δουλέψεις
να τεμπελιάσεις
να ουρλιάξεις
να καταπιείς τα ουρλιαχτά σου
να νιώσεις
να μη νιώσεις
υπάρχουν μέρες που απλά υπάρχεις και αυτό είναι μια
τεράστια γαμημένη ευθύνη
και
δεν
θέλω
να
γράψω
άλλο