Το βιβλίο της Βάσιας Μήλιου βρίσκεται στο ράφι της βιβλιοθήκης μου εδώ και πολύ καιρό. Δεν ξέρω τι έγινε και το είχα ξεχάσει, αλλά αυτές τις μέρες το βρήκα ξανά. Πρόκειται για μια ποιητική συλλογή που ταιριάζει αρκετά στα γούστα μου και αυτό γιατί είναι ερωτική με την «σύγχρονη» έννοια. Δεν αντέχω με τ ί π ο τ α να διαβάζω για «μάτια που μοιάζουν με το γαλάζιο του ουρανού», για «το απαλό αεράκι που χάιδεψε τα μαλλιά της» κτλ. Θέλω να διαβάζω όσο πιο ρεαλιστικά ποιήματα γίνεται. Αυτό το βιβλίο καλύπτει πλήρως αυτό το κριτήριο.
Σε μένα ήταν αρκετά προφανές ότι όλα τα ποιήματα της Βάσιας Μήλιου απευθύνονται κάπου. Σε κάποιο άτομο. Το οποίο δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή της, ενώ η ίδια ελπίζει σε μια επιστροφή του. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι κάθε ποίημα αποτελεί ένα μικρό γράμμα σε αυτό το άτομο. Παρακάτω γράφω ένα απόσπασμα από το αγαπημένο μου κείμενο του βιβλίου.
«Τι με κοιτάς; Δεν με θυμάσαι; Κάποτε, συνηθίζαμε να περνάμε όλες τις μέρες μας μαζί, ξέρεις, και να μιλάμε και να γελάμε. Κάποτε, δεν μπορούσες να ξυπνήσεις το πρωί και να μην ακούσεις την καλημέρα μου. Και το βράδυ, καθώς έκλειναν τα βλέφαρα σου, δεν άντεχες χωρίς τα χάδια μου στην πλάτη σου. Κι εγώ, όμως, δεν μπορούσα να σου τα στερήσω.
Τι με κοιτάς; Τόσο πολύ άλλαξα;»