Έχω αποδεχτεί εδώ και πολύ καιρό ότι τα τελευταία χρόνια διαβάζω, κυρίως, ποίηση. Μερικές φορές επιλέγω βιβλία με διηγήματα ή μικροδιηγήματα. Ωστόσο, σπάνια θα διαβάσω κάποιο μυθιστόρημα. Δεν ξέρω αν έχει τύχει και σε σένα, πάντως εγώ συχνά νιώθω ότι ένα μυθιστόρημα με πολλές σελίδες με τρομάζει. Το μέγεθος, οι πολλοί ήρωες, τα ονόματα και οι πληροφορίες για αυτούς με κάνουν να σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να τα συγκρατήσω. Όταν ανοίγω ένα βιβλίο με ποιήματα διαβάζω όσα έχω όρεξη εκείνη τη στιγμή, το κλείνω και όταν το ξαναπιάσω για να διαβάσω τα υπόλοιπα δεν χρειάζεται να θυμάμαι κάτι από όσα είχα διαβάσει την προηγούμενη φορά. Αυτό που μόλις περιέγραψα δεν μπορεί να συμβεί με ένα μυθιστόρημα όπως Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρευ.
Το συγκεκριμένο βιβλίο υπάρχει στη βιβλιοθήκη μου περίπου δύο χρόνια και δεν είχα τολμήσει να το ξεκινήσω από τότε που το αγόρασα. Πριν από ένα μήνα πήρα την απόφαση να το διαβάσω και να μάθω γιατί είναι τόσο δημοφιλές. Ενώ δεν είναι τόσο μεγάλο σε έκταση μου πήρε αρκετό καιρό να το διαβάσω. Για να είμαι ειλικρινής, στο πρώτο μισό του βιβλίου βαρέθηκα και κουράστηκα σε αρκετά σημεία. Στο δεύτερο μισό, όμως, ενθουσιάστηκα- μου πήρε μόλις μέρες για να το τελειώσω. Τέλειωσα το πρώτο μου μυθιστόρημα μετά από πολύ καιρό και νιώθω περήφανη για αυτό. Επόμενος στόχος είναι βιβλία του Κάφκα.
Comments