Δεν θα μπορούσα να έχω διαλέξει καλύτερη περίοδο για να διαβάσω το συγκεκριμένο βιβλίο. Η Αγγελική Μανίτη σε περίπου 45 σελίδες μιλά ξεκάθαρα για την εποχή που ζούμε. Μπορώ να την φανταστώ οπλισμένη με οργή την στιγμή που έγραφε τους στίχους
"Πόση ανία να ξοδέψεις μες στη μέρα;
Λάδι στο σώμα,
ανούσιο πιώμα,
μισείς τη Δευτέρα.
Λεφτά στο πιάτο,
στην υγειά της γκρίνιας,
η ουσία της ρουτίνας.
Ζωντανός, μα σε κώμα
κι άσπρο πιάτο."
Και δεν περιγράφει κάτι ουτοπικό (ή δυστοπικό).
Περιγράφει την πραγματικότητα που δεν είναι άλλη από μια δουλειά που μας προκαλεί γκρίνια, μίσος για κάθε Δευτέρα, μετριοπάθεια και άνθρωποι "σακατεμένοι από τις άρρωστες σκέψεις του άθλιου κόσμου, που' χουν γεμίσει τ' ανθρώπινα μυαλά" όπως χαρακτηριστικά λέει. Οι τελευταίες σελίδες του βιβλίου διαφοροποιούνται, γίνονται πιο προσωπικές. Έτσι χωρίζουν το βιβλίο σε δύο μέρη. Ωστόσο, το αγαπημένο μου είναι το πρώτο μέρος.