Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω με αυτό το βιβλίο- έπος της Heddi Goodrich. Νιώθω ότι μπορώ να γράψω ολόκληρες σελίδες για τους λόγους που με έκαναν να το αγαπήσω. Θα προσπαθήσω, λοιπόν, να τους συνοψίσω εδώ.
Θυμάστε που όλα είχαμε ένα όνειρο στο πανεπιστήμιο; Αυτό που πας Erasmus, πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών- όπως θες πες το- και γνωρίζεις τον έρωτα της ζωής σου; Και είναι ακριβώς όπως στις ταινίες; Ε αυτό ακριβώς έγραψε (ή μήπως έζησε;) η Heddi Goodrich.
Η Χέντι είναι μια Αμερικανίδα φοιτήτρια που σπουδάζει στη Νάπολη. Εκεί γνωρίζει τον Πιέτρο, φοιτητή γεωλογίας, ο οποίος κατάγεται από ένα χωριό της Ιταλίας. Η σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα τους είναι έντονη από την πρώτη κιόλας στιγμή. Η Χέντι θέλει να κατακτήσει τον κόσμο, να ταξιδέψει και να ζήσει με όλη την έννοια της λέξης. Τι γίνεται όμως όταν ο Πιέτρο θέλει να τα κάνει όλα αυτά στο.. χωριό του;
Εκτός από τον έρωτα του Πιέτρο και της Χέντι, η συγγραφέας περιγράφει τη ζωή στη Νάπολη. Τα κτίρια που μοιάζουν έτοιμα να πέσουν με ένα μικρό αεράκι, τον Βεζούβιο, τα στενά δρομάκια και τα μπαλκόνια που οι φοιτητές γεμίζουν μιλώντας για τα μαθήματα που δεν περνούν, τα όνειρα που έχουν και ποιο κρασί θα πιουν το βράδυ. Ζήλεψα διαβάζοντας αυτές τις περιγραφές. Πολύ.
Δεν πρόκειται για ένα βιβλίο με μια απλή ιστορία αγάπης. Το "Χαμένοι στη Νάπολη" είναι κυρίως ένα βιβλίο για τα χρόνια του πανεπιστημίου. Για τις μπερδεμένες αποφάσεις που πρέπει να πάρεις, για το χάος που έχεις στο μυαλό σου και τη νοσταλγία που σου προκαλούν πάντα οι αναμνήσεις εκείνων των ημερών.