Θυμάστε την εποχή του Γυμνασίου που στο μάθημα της Λογοτεχνίας η εκάστοτε φιλόλογος μας πρότεινε βιβλία και συγγραφείς που πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσουμε "τώρα που μεγαλώσαμε"; Οι κλασσικές προτάσεις ήταν Καβάφης, Ελύτης, Καρυωτάκης κτλ. Εγώ σε αυτή την κατηγορία θα πρόσθετα τον Δημήτρη Ελευθεράκη.
Ο Δημήτρης Ελευθεράκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συγκριτική γραμματολογία στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Ο ίδιος έχει εκδώσει πέντε ποιητικές συλλογές, ενώ έχει κάνει και αρκετές μεταφράσεις βιβλίων.
Τα "Άσπρα Μήλα" είναι μια ποιητική συλλογή που καταφέρνει να συνδυάσει τα στοιχεία της κλασικής και της μοντέρνας ποίησης. Υπήρχαν στίχοι που διαβάζοντας τους θυμόμουν ποιήματα του Καρυωτάκη και του Καβάφη και άλλοι που μου θύμιζαν το στυλ νεότερων ποιητών. Αγαπημένο μου ποίημα είναι οι "Μετενσαρκώσεις":
Κάθε πρωί που πίνω καφέ ή ετοιμάζω ένα σάντουιτς
σκέπτομαι αν θα είμαι κι αύριο εδώ
αν θα κάθομαι στο ίδιο γραφείο, στο ίδιο μπαλκόνι
αν θα κοιτάζω το μακρύ μανίκι μου να ξεχειλίζει
από εκείνο το ζώο που είναι το χέρι μου
αν το χέρι μου θα φιλοξενεί το ίδιο μολύβι
αν το μολύβι θα κάνει τις ίδιες κινήσεις
ζεστό σαν το σάλιο ενός ευαίσθητου σαλιγκαριού.
Ναι, η ψυχή κατοικεί μέσα στις άπειρες κοιλότητες
των οργάνων, κι εμείς χορεύουμε γύρω της
χορεύουμε γυμνοί γύρω από την ψυχή με ό,τι
δεν είναι ψυχή, με ό,τι δεν έχει ψυχή. Κάποτε
η κρήνη του αίματος παύει, ύστερα από μακρύ πηγαιμό,
το πηχτό της ανάβλυσμα κι η ψυχή αιωρείται
γυρεύοντας με αγωνία έναν άλλο ιστό να εισέλθει
στην κοιλότητα μιας βελανιδιάς ή να υψωθεί
σαν διάφανο πούπουλο έως το στόμα ενός ιερού λιονταριού.
Όσο γι’ αυτήν εδώ την ψυχή, μακάρι να μην ταξιδέψει
προς τα πάνω ή προς τα κάτω παρά μόνο διαβαίνοντας
την εύκρατη κοιλάδα των μετενσαρκώσεων
να φέρει μαζί της τα μικρά σωματίδια ενός ραγισμένου δοχείου
ένα δροσερό πρωινό που κάποιος θα βλέπει
το μακρύ μανίκι του να ξεχειλίζει
από εκείνο το ζώο που είναι το χέρι του
ζεστό σαν το σάλιο ενός ευαίσθητου σαλιγκαριού.