Χθες διάβασα μια ακόμη ποιητική συλλογή της Κικής Δημουλά, την Άνω Τελεία. Γράφοντας αυτό το κείμενο σκέφτομαι ότι μου είναι πολύ δύσκολο να χαρακτηρίσω αυτό το βιβλίο. Να γράψω μια κριτική.
Μου άρεσε; Ναι
Θα το ξαναδιαβάσω; Ναι
Μπορώ να το περιγράψω με 3 λέξεις; Όχι
Σε γενικές γραμμές νιώθω ότι στα περισσότερα ποιήματα υπάρχει θλίψη και μελαγχολία. Η Δημουλά απευθύνεται σε ό,τι τη βαραίνει Αμάν, ψυχή. Με κούρασες με τις απανωτές απόπειρες αυτοκτονίας. Αυτό που λείπει από αυτή την ποιητική συλλογή είναι "στολίδια" στον λόγο της. Γεγονός που μου άρεσε.
Το αγαπημένο μου ποίημα της συλλογής είναι το παρακάτω:
Μου είπες "αύριο θα 'ρθω να σε δω
τι προτιμάς μεσημεράκι ή απόγευμα;"
Όποτε θέλεις σου απάντησα
εμένα μου αρκεί ένα περίπου πότε.
Κι αν στο ζητώ
είναι για να γλιτώνω καύσιμο
χρόνο - δυσεύρετη πλέον πανάκριβη
αυτή η κινητήρια δύναμη - τη σπαταλώ
γιατί περιμένοντάς σε απ' το χάραμα
κρατάω ώρες αναμμένη τη μηχανή
να ξεκινήσω αμέσως μόλις ακουστεί
από μακριά ο ερχομός σου ώστε
στιγμή να μην καθυστερήσω να χαρώ.