Λίγο μετά τις γιορτές κάποιος σκέφτηκε να μου κάνει δώρο αυτό το βιβλίο. Δεν ήξερα καν ότι υπήρχε αυτή η ποιητική (;) συλλογή του Παύλου. Σήμερα, νιώθω ευγνώμων που την έχω στη βιβλιοθήκη μου.
Το βιβλίο αποτελείται από 130 πεζά κείμενα και ποιήματα και εκδόθηκε από την Μελίνα Σιδηροπούλου, αδελφή του Παύλου.
Δεν υπήρξε καμία παρέμβαση σε όσα έγραψε ο Παύλος, μάλιστα σε ορισμένα αποσπάσματα βρίσκουμε και τα πρωτότυπα τους στο βιβλίο με τον γραφικό χαρακτήρα, τις μουτζούρες και οτιδήποτε άλλο είχε σημειώσει ο ίδιος.
Σε αρκετά κείμενα φαίνεται η ρομαντική πλευρά του Παύλου, ενώ σε άλλα η απόγνωση και ο θυμός του για την κοινωνία μας. Ο Παύλος νιώθει μόνος και αυτό φαίνεται στα περισσότερα κείμενα που γράφει.
"Μονάχη που θάναι η νύχτα
σήμερα το βράδυ
θάχω γυρίσει από το μαγαζί
Από ουίσκι θαν το κοκκινάδι
Αδιάφορος κι ο ύπνος που θαρθεί
Θ' ανάψω ένα τσιγάρο
σαν ξεχασμένος έρωτας σε πέρσικο χαλί
Κάποιο φιλί στο μπαρ αν ξέχασα
αν ξημερώσω με γυναίκα το πρωί
Σαν όλα αυτά να παίζονται στο διπλανό τραπέζι
Ας πιω άλλο ένα όμως πιο πριν.
Μη δίνεις σημασία, ψιθυρίσματα
φταίει η στιγμή
στο μπαρ στα ψηλά καθίσματα
αναρωτιέμαι αν θα μ' άρεσες γυμνή
Πώς θάθελα ν' άρχιζα και πάλι απ' την αρχή"