Ας συμφωνήσουμε όλ@ ότι το ατέρμονο σκρολάρισμα στο Instagram κάνει «κακό». Ωστόσο, εγώ έτσι έχω μάθει για βιβλία, ποιήτριες και συγγραφείς που δεν γνώριζα. Έτσι ανακάλυψα το Αντάρτικο από τον Δημήτρη Γκιούλο και τον Κωνσταντίνο Παπαπρίλη-Πανάτσα, τα ποιήματα του Χριστιανόπουλου και το ΤΕΦΛΟΝ. Δεν θυμάμαι τους στίχους στο post που είχα δει, θυμάμαι όμως τις τελευταίες λέξεις: σ. 16 ΤΕΦΛΟΝ. Μου έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση η λέξη ΤΕΦΛΟΝ. Δεν την είχα ξανακούσει. Έψαξα, λοιπόν, και ανακάλυψα ότι το ΤΕΦΛΟΝ είναι ένα περιοδικό το οποίο εκδίδεται κάθε έξι μήνες.
Τα περισσότερα κείμενα του είναι ποιήματα και ανάμεσα στις σελίδες μπορείς να βρεις σκίτσα με «κρυμμένα μηνύματα».
Δεν ξέρω πώς να χαρακτηρίσω με λίγες λέξεις το 22ο τεύχος που διάβασα, οπότε θα περιγράψω όλα τα σημεία που μ’ άρεσαν. Στις πρώτες σελίδες βρήκα ποιήτριες με φεμινιστικά κείμενα και ξεχώρισα αυτό της Angelica Freitas με τίτλο «Μια μήτρα έχει το μέγεθος γροθιάς». Εκτός από αυτό το κείμενο, η Freitas έγραψε κάτι εξίσου εντυπωσιακό. Έγραψε τρία ποιήματα με τη βοήθεια του Google. Ουσιαστικά, πληκτρολόγησε στο Google τις φράσεις «η γυναίκα πάει», «η γυναίκα σκέφτεται» και η «η γυναίκα θέλει» και χρησιμοποίησε τα αποτελέσματα των αναζητήσεων για να φτιάξει τρία κείμενα που δείχνουν τον σεξισμό που δέχονται οι γυναίκες.
Οπότε ευχαριστώ ΤΕΦΛΟΝ που μου έμαθες την Angelica Freitas.
Σε γενικές γραμμές αυτό που μου άρεσε στο ΤΕΦΛΟΝ είναι το γεγονός ότι ανακάλυψα ποιητές και ποιήτριες που δεν γνώριζα. Η συντακτική ομάδα έχει επιλέξει αρκετά αντιπροσωπευτικά κείμενα για τον/την εκάστοτε συγγραφέα και έτσι κατέληξα να τσακίζω περισσότερες από τις μισές σελίδες του τεύχους για να θυμάμαι τα κομμάτια που μ’ άρεσαν.
Αγαπημένο μου κείμενο:
Οι άντρες μ΄ ακολουθούν-Safia Elhillo
Στο ίνσταγκραμ
Στο τουίτερ
Απ’ τον σταθμό του μετρό στο σπίτι
Καθώς περνώ την εξώπορτα
Εδώ και χρόνια περιμένουν να γίνω δεκαοχτώ
Με τα μάτια τους
Με τ΄αυτοκίνητα τους
Με τα παιδιά τους στο πίσω κάθισμα
Στο άδειο πάρκινγκ τα βήματα τους αντηχούν σαν από εκατοντάδες σώματα
Με τη γλώσσα τους έξω
Με τα δόντια τους ν΄ αστράφτουν σα μύγες
Αφού πληρώσω & βγω απ΄ το ταξί τους
Μέχρι το μπάνιο
Μέχρι το ασανσέρ
Μπορεί ακόμα κι όταν πεθάνω & ξεμακρύνω απ΄ το πιτσιλωτό μου σώμα
Θα γυρίσω να κοιτάξω και θα τους δω να στέκουν ακίνητοι με το΄ να χέρι
Καυτό στα αχαμνά τους
Το άλλο τεντωμένο να προσπαθεί ν’ αγγίξει τα μαλλιά μου.
Comments