Πριν από λίγες μέρες διάβασα το βιβλίο του Φίοντορ Ντοστογιέφκσι με τίτλο "Το Υπόγειο". Όσο γράφω αυτή τη δημοσίευση υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι εδώ, σ' αυτό το blog, δεν κάνω κριτική σε βιβλία. Αυτό που γράφω είναι το πώς βίωσα εγώ την ανάγνωση του εκάστοτε βιβλίου. Ειδικά στο συγκεκριμένο βιβλίο νιώθω πως δεν μπορώ να κάνω κριτική. Δεν μπορώ να γράψω πώς μου φαίνεται ο τρόπος που παρουσιάζεται ο ήρωας ή αν συμφωνώ με τις σκέψεις του. Μου είναι δύσκολο να το αποτυπώσω. Οπότε παρακάτω θα βρεις την περιγραφή του βιβλίου και τα κομμάτια που μου άρεσαν.
Το Υπόγειο αποτελείται από δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος ο Ντοστογιέφσκι, ο οποίος ζει σε ένα υπόγειο, κάνει έναν μονόλογο. Μιλάει για τον εαυτό του, για τις αξίες του ανθρώπου, για την εκδίκηση, για την επιθυμία, για τη συνείδηση και για άλλα τόσα θέματα που συλλογίζεται.
Γράφει για τον άνθρωπο:
«Για σκεφτείτε να επιθυμεί κατά διαταγήν! Κι έπειτα, ο άνθρωπος θα γινόταν όμοιος με πλήκτρο αρμόνιου, ή κάτι τέτοιο. Γιατί ο άνθρωπος δίχως βούληση, δίχως πόθους, δε θα’ ταν ίδιος με πλήκτρο, στην άκρη του σωλήνα του αρμονίου; Τι λέτε;»
Το δεύτερο μέρος ονομάζεται «Η ιστορία του χιονόνερου». Σε αυτό το μέρος ο ήρωας βγαίνει από το υπόγειο και έρχεται σε επαφή με κόσμο. Συγκρίνει τον εαυτό του με ανθρώπους που βλέπει και πάντα τονίζει το πόσο κατώτερος είναι αυτός σε σχέση με αυτούς. Από τα ρούχα και τον μισθό του, μέχρι και το σπίτι του οι υπόλοιποι είναι πάντα ανώτεροι. Ο Ντοστογιέφσκι παρουσιάζει τον ήρωα γεμάτο πάθη, θυμό και ταπείνωση σε αντίθεση με τους υπόλοιπους οι οποίοι έχουν το «ωραίο και υψηλό».
Σίγουρα το πρώτο μέρος με εντυπωσίασε περισσότερο από το δεύτερο. Μου έδωσε την αίσθηση ότι ο ήρωας κάθεται σε ένα τραπέζι με μια μικρή λάμπα, σε ένα βρώμικο και σκοτεινό χώρο και απλώς γράφει ότι σκέφτεται. Ειδικά προς το τέλος, ένιωσα ότι είχε «γεμίσει» με σκέψεις που έπρεπε να βγάλει από μέσα του για να ηρεμήσει. Σκέψεις που θέλει να γράψει στο χαρτί για βεβαιωθεί ότι ισχύουν.
Comments