Αυτή την εβδομάδα παρέλαβα την "Θλίψη Καιρική" και πλέον έχω όλες τις ποιητικές συλλογές της Λιανού. Ακόμη Δυνατότερα, Όμοιες Λήξεις, Κάτι Κόκκινο, Το Σύνδρομο της Ραγισμένης Καρδιάς και άλλα κρακ, Θλίψη Καιρική. Με αυτή τη σειρά διάβασα τα βιβλία και κάθε φορά που διάβαζα ένα ένιωθα ότι συμπληρωνόταν το παζλ από το προηγούμενο. Υπάρχει μια απίστευτη συνοχή στα βιβλία της Λιανού κι αυτό γιατί όλα όσα γράφει πηγάζουν από μέσα της, δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει. Γράφει για όσα νιώθει, γράφει για τα αφεντικά που μας "μικραίνουν" τη ζωή, γράφει για έρωτες και μοναξιές και το βασικότερο γράφει για θέματα ψυχικής υγείας. Μάλιστα, πριν από λίγο καιρό μιλήσαμε για την ψυχική υγεία σε μια μικρή συνέντευξη στο Instagram.
Το λοιπόν, η Θλίψη Καιρική ήταν ακριβώς όπως την περίμενα (και την περίμενα πολύ γιατί είχε εξαντληθεί). Είναι μια γροθιά στο στομάχι. Παρακάτω, αφήνω το ποίημα που με δυσκολία ξεχώρισα από τα υπόλοιπα:
Από εκείνους που έφυγαν κρατώ τις μυρωδιές/ κρατώ τις κοφτές ανάσες/ ένα χάδι που ακόμη κι αν το φαντάστηκα υπήρξε/ από εκείνους που έφυγαν κρατώ το χαμόγελο/ το αποτύπωμα των χειλιών τους πάνω μου/ κι είναι πάντα μικρό και λίγο/ ν' αφήνω χώρο για τα επόμενα/ από εκείνους που έφυγαν κρατώ τα σημεία στίξης/ την τελεία/ το θαυμαστικό/ και πιο πολύ/και πιο πολύ/ το κόμμα/ κι άκουσα/κι άκουσα/ κι άκουσα/ παραμύθια για τον έρωτα πολλά που ακόμη θυμάμαι/ μα δε θα σου τα πω/ εκείνος που έφυγε και τίποτα δεν άφησε/ αυτός θέλω να μείνει