Σε προηγούμενη δημοσίευση μου είχα γράψει πόσο πολύ μ’ αρέσει το βιβλίο που διαβάζω να είναι προσεγμένο. Να έχει ωραίο εξώφυλλο, γραμματοσειρά ή ακόμη και σκίτσα/ εικόνες που ταιριάζει στην γενικότερη αισθητική του βιβλίου. Σου δείχνει ότι αυτ@ που το έφτιαξε έβαλε κόπο για να βγει αυτό το αποτέλεσμα. Το βιβλίο της Αλεξάνδρας Επίθετη «Μικρή Ωδή Σ’ Εμάς Λίγο Πριν Το Τέλος» είναι ακριβώς έτσι. Με κέρδισε από τη στιγμή που το ξεφύλλισα.
«Κι εμείς βγήκαμε στο σκονισμένο μπαλκόνι, πιάσαμε να κάνουμε το τελευταίο τσιγάρο κι όλα ήταν τόσο ήσυχα που θα’ λεγες πως όλοι, έχουμε ήδη πεθάνει. Το τέλος ήρθε, κι ήταν σαν κάθε άλλο βράδυ Παρασκευής.»
Έτσι τελειώνει το πρώτο κείμενο του βιβλίου. Τα κείμενα βρίσκονται κάπου ανάμεσα στα ποιήματα και στα μικρά διηγήματα. Δεν μπόρεσα να τους βάλω μία ετικέτα. Και αυτό είναι καλό. Δεν μ’ αρέσει να βάζω ετικέτες. Διαβάζοντας τα ταυτίστηκα σε αρκετά σημεία. Σε άλλα σε δυο σειρές και σε άλλα ολόκληρο το κείμενο μου ταίριαζε τόσο πολύ που ένιωθα ότι θα μπορούσα να το είχα γράψει εγώ.
«εύχομαι κάπως, για λίγο,
να σε έβρισκα ξανά μέσα μου»
«όταν η βάρδια σχολάει
και λύνω το λουρί μου
όπου προφτάσω ν’ ακουμπήσω
καρφιά φυτρώνουνε στο κάθισμα μου.
κρίμα να μην αφήνουνε τα ίχνη τους
και να μην μπορώ ποτέ να σου δείξω τα σκισίματα και τις ραφές μου»
Η Αλεξάνδρα μιλάει, κυρίως, για δύο θέματα. Για τη δουλειά και τις σχέσεις. Για το βασανιστήριο του να δουλεύεις έξι φορές την εβδομάδα και να μένεις άφραγκη. Για σένα που δεν κλαις αρκετά και για τον φόβο της πως όταν σε βρει δεν θα έχει τίποτα να σου πει, δεν θα έχει λόγια, μόνο λέξεις.
«εσύ γιατί δεν έρχεσαι; ξέρω πάντα γιατί δεν έρχεσαι. γιατί με κοιτάς καμιά φορά μπορεί να κλαις, κι έχεις κλάψει. και καμιά φορά μ’ αγαπάς, όχι τόσο, ποτέ τόσο όσο θέλεις ή θέλω αλλά ξέρω ακριβώς»
Αυτό είναι το αγαπημένο μου απόσπασμα. Στο δωμάτιο μου έχω ένα σημείο που βάζω τα αγαπημένα μου βιβλία. Εκεί έχω βάλει και το συγκεκριμένο.
👏🏽🌼