Πρώτο βιβλίο που διαβάζω από τις εκδόσεις Carnivora και ήδη ανυπομονώ για το επόμενο. Το φιλί της γυναίκας- αράχνης αποδείχτηκε ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει φέτος και παρακάτω θα σας πω το γιατί.
Αρχικά, ας μιλήσουμε για την αισθητική αυτών των εκδόσεων. Το βιβλίο έχει ένα φοβερό εξώφυλλο, οι σελίδες είναι με τέτοιο τρόπο φτιαγμένες που φαίνεται λες και κάποιος τις έκοψε με έναν χαρτοκόπτη (μήπως τις έκοψε;) και το καλύτερο από όλα: ο σελιδοδείκτης που συνοδεύει το βιβλίο είναι «δαγκωμένος» από τη μία πλευρά γιατί οι εκδόσεις carnivora είναι σαρκοβόρες.
Περνώντας στην πλοκή του βιβλίου, θέλω να σας πω πως με κράτησε ξάγρυπνη για δύο βράδια. Η ιστορία ξεκινά στην Αργεντινή το 1975 με δύο κρατούμενους, τον Μολίνα και τον Βάλεντιν. Ο Μολίνα είναι ομοφυλόφιλος και βρίσκεται στη φυλακή για αποπλάνηση ανηλίκου, ενώ ο Βάλεντιν βρίσκεται στη φυλακή γιατί είναι αριστερός. Οι δυο τους μοιράζονται το ίδιο κελί και προσπαθούν να επιβιώσουν στη φυλακή. Αυτό που τους φέρνει πιο κοντά είναι το γεγονός ότι ο Μολίνα αφηγείται κάθε βράδυ μια ιστορία/ ταινία στον Βάλεντιν. Μέσα από αυτές τις εξιστορήσεις ο αναγνώστης γνωρίζει τους δύο ήρωες, τις εμπειρίες και τα βάσανα τους. Προσωπικά, το δεύτερο μέρος του βιβλίου με συγκλόνισε καθώς η τροπή που παίρνει η πλοκή ήταν κάτι που δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα συμβεί.
Ο Μανουέλ Πουίχ, συγγραφέας του βιβλίου, προσπαθούσε να κατανοήσει την ομοφυλοφιλία του, για αυτό και στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν μερικές σημειώσεις που έχει κάνει ο ίδιος σχετικά με αυτήν. Το μυθιστόρημα ήταν απαγορευμένο στην Αργεντινή μέχρι το 1985.