Διαβάζω πολύ σπάνια βιβλία μυστηρίου. Δεν τα διαλέγω σχεδόν ποτέ όταν πηγαίνω σε κάποιο βιβλιοπωλείο και όταν εν τέλει διαβάζω κάποιο είναι γιατί έπεσε κατά τύχη στα χέρια μου. Βέβαια, μετά από αυτό το βιβλίο της Σαμάντα Σβέμπλιν η γνώμη για τα βιβλία μυστηρίου έχει αλλάξει. Πρέπει να διαβάσω περισσότερα. Δεν ανήκει στην κατηγορία βιβλίων μυστηρίου όπως αυτά της Αγκάθα Κρίστι, εδώ μιλάμε για ένα βιβλίο με πάπιες, σκυλιά και άλογα που πεθαίνουν, με ψυχές που χωρίζονται στα δύο και παιδιά που δεν μοιάζουν φυσιολογικά.
«ΕΙΝΑΙ σαν σκουλήκια.
Τι είδους σκουλήκια;
Σαν σκουλήκια, παντού.»
Έτσι ξεκινά η ιστορία, με την αναζήτηση των σκουληκιών. Μέχρι και την τελευταία σελίδα του βιβλίου δεν μαθαίνουμε ποτέ τι είναι αυτά τα σκουλήκια. Η Αμάντα, πρωταγωνίστρια του βιβλίου, είναι μια μητέρα που παραθερίζει σε ένα σπίτι με την κόρη της. Ανάμεσα στην ίδια και στην κόρη της υπάρχει πάντα μια απόσταση ασφαλείας.
«Το αποκαλώ απόσταση ασφαλείας, έτσι αποκαλώ αυτή τη μεταβλητή απόσταση που με χωρίζει από την κόρη μου και περνώ τη μισή μου μέρα υπολογίζοντας τη, αν και πάντα ρισκάρω περισσότερο απ’ ότι θα έπρεπε»
Για την Αμάντα αυτή η απόσταση είναι η απόσταση μέσα από την οποία μπορεί να προστατέψει την κόρη της και να ξέρει ότι είναι ασφαλής. Από τότε, όμως, που επισκέφτηκαν αυτό το σπίτι η απόσταση ασφαλείας όλο και μικραίνει. Η Αμάντα γνωρίζει την Κάρλα και τον μικρό παράξενο γιο της τον Ντέιβιντ. Αυτό είναι και το σημείο που ξεκινά το εντυπωσιακό κομμάτι του βιβλίου. Κάτι συμβαίνει με τον Ντέιβιντ. Δεν συμπεριφέρεται φυσιολογικά, κάτι πάνω του τρομάζει την Αμάντα.
Ο διάλογος που διαβάζουμε εμείς είναι ανάμεσα στην ετοιμοθάνατη Αμάντα και στον μικρό Ντέιβιντ. Ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν πότε ξεκίνησαν τα σκουλήκια στη ζωή της Αμάντα. Για μένα τα σκουλήκια σημαίνουν την αρχή του κακού για την Αμάντα. Ωστόσο, η συγγραφέας δεν απαντά σε αυτό το ερώτημα που υπάρχει από την αρχή του βιβλίου.
Εκτός από το στοιχείο του μυστηρίου, υπάρχει ένα ακόμη σημαντικό κομμάτι του βιβλίου που με έκανε να ενθουσιαστώ τόσο πολύ- ο τρόπος που περιγράφεται η σχέση μητέρας και παιδιού. Η Σαμάντα περιγράφει αυτή τη σχέση με μικρές κινήσεις από τη μεριά της μητέρας που μπορεί να μην φαίνονται σημαντικές, αλλά είναι απαραίτητες για να κρατηθεί η απόσταση ασφαλείας. Η απόσταση ασφαλείας υπάρχει για να αποκλειστεί κάθε πιθανός κίνδυνος.
«Ποικίλει ανάλογα με τις περιστάσεις. Παραδείγματος χάρη, τις πρώτες ώρες που περάσαμε σε αυτό το σπίτι εγώ ήθελα να έχω τη Νίνα συνέχεια κοντά μου. Είχα ανάγκη να ξέρω πόσες έξοδοι υπήρχαν, να εντοπίσω τις περιοχές του πατώματος με τις περισσότερες φθορές, να επιβεβαιώσω αν το τρίξιμο της σκάλας σήμαινε κάποιο κίνδυνο»
Comments