"Ένα αεράκι φύσηξε κι άνοιξα τα χέρια να το πιάσω. Εδώ, πουλάκια μου, εδώ- απ' τη μια κι απ' την άλλη- κοιμόσασταν. Κι εδώ κοιμάστε"
Ο Μανώλης, η Δήμητρα και ο Γιάννης είναι τρεις άνθρωποι που η κοινωνία θεώρησε ότι δεν της ταιριάζουν και τους εξόρισε, τους τραυμάτισε σωματικά και ψυχικά. Όμως, κατάφεραν να βρουν δύο καταφύγια. Το πρώτο καταφύγιο είναι μια κατάληψη στα Εξάρχεια και το δεύτερο η αγάπη τους. Οι τρεις ήρωες έζησαν τραυματική παιδική ηλικία με γονείς που δεν τους αγάπησαν ποτέ, που τους πλήγωσαν και τους γέμισαν με φόβο. Μετά από την φυγή από τα σπίτια τους καταλήγουν και οι τρεις στην Αθήνα στις αρχές του '90 με κινδύνους να καραδοκούν σε κάθε γωνία: πρέζα, πεζοδρόμιο, άγρια φτώχεια και μαχαιρώματα. Κάθε βράδυ αποτελεί άλλη μια πρόκληση να μείνουν ζωντανοί, να βρουν ένα κομμάτι ψωμί και το βασικότερο να μην πεθάνουν. Μία, όμως, είναι η βασικότερη πρόκληση της εποχής τους: το Έιτζ.
Καθώς διάβαζα το βιβλίο ( μου πήρε μόλις μερικές ώρες), συνειδητοποίησα ότι συμβαίνει κάτι απίστευτο με τον Αύγουστο Κορτώ. Δεν τον νοιάζει αν αυτό που περιγράφει είναι όμορφο. Περιγράφει την πραγματικότητα, όμορφη ή άσχημη δεν έχει σημασία. Περιγράφει τον αλκοολικό βιαστή πατέρα της Δήμητρας με τον ίδιο τρόπο που περιγράφει την ανατολή του ηλίου, γράφει για το πώς είναι να προσπαθείς να απεξαρτηθείς από τα ναρκωτικά και να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο ακόμη και για το τελευταίο στάδιο των ανθρώπων που πεθαίνουν από το Έιτζ. Γράφει για καταστάσεις που προκαλούν ανάμικτα συναισθήματα ίσως και δυσφορία μερικές φορές. Κι αυτό, για μένα, είναι το σημαντικότερο στοιχείο της γραφής του.
Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι μια μικρή ωδή για όλους αυτούς τους ανθρώπους που η κοινωνία έκρινε (και κρίνει ακόμα) ότι δεν της κάνουν γιατί δεν μυρίζουν βανίλια, γιατί φορούν σχισμένα ρούχα, γιατί είναι ομοφυλόφιλοι, γιατί είναι οροθετικοί, γιατί είναι διαφορετικοί, γιατί δεν της μοιάζουν.