Κάποια στιγμή της σχολικής μου ζωής, δεν θυμάμαι αν ήταν γυμνάσιο ή λύκειο, η φιλόλογος της τάξης μου διάβασε στο μάθημα ένα απόσπασμα Σονάτα του Σεληνόφωτος. Ήταν ένα από τα ποιήματα του βιβλίου των Κειμένων Νεοελληνικής Λογοτεχνίας.
Δεν θυμάμαι κάποιον συμμαθητή μου, ή ακόμα και εμένα την ίδια, να δίνει ιδιαίτερη σημασία στο κείμενο, πόσο μάλλον στην ανάλυση του. Το μόνο που μου είχε κάνει εντύπωση τότε ήταν ότι η γυναίκα που περιέγραφε ο Ρίτσος ήταν σε μεγάλη ηλικία.
Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησα την αξία αυτής της ποιητικής συλλογής. Η Σονάτα του Σεληνόφωτος αποτελεί μια μικρή ωδή στο φεγγάρι και στη δύναμη του. Η ηλικιωμένη γυναίκα του ποιήματος προσπαθεί να πείσει τον νέο άντρα να την πάρει μαζί της. Στην προσπάθεια της να τον πείσει του λέει πως με το φως του φεγγαριού δεν θα φαίνεται πως άσπρισαν τα μαλλιά της. Το μελαγχολικό φως του φεγγαριού της δίνει κάποιες ελπίδες πως θα φύγει επιτέλους από αυτό το σπίτι και το πένθιμο κλίμα του. Έχουν γραφτεί σελίδες και κείμενα ολόκληρα από ειδικούς για την συγκεκριμένη ποιητική συλλογή και εγώ δεν είμαι η κατάλληλη για να το αναλύσω περαιτέρω. Εγώ είμαι εδώ γιατί θέλω να παροτρύνω όσους/ες δεν έχουν διαβάσει τη Σονάτα του Σεληνόφωτος να το κάνουν σύντομα.
Το ομορφότερο σημείο του ποιήματος, για μένα, είναι οι τελευταίοι στίχοι του:
"Α, φεύγεις; Καληνύχτα. Όχι, δε θαρθω. Καληνύχτα.
Εγώ θα βγω σε λίγο. Ευχαριστώ. Γιατί, επιτέλους, πρέπει
Να βγω απ' αυτό το τσακισμένο σπίτι"