Έχω πολύ καιρό να γράψω εδώ, αλλά σήμερα επιστρέφω με ένα βιβλίο που διάβασα αυτές τις μέρες και είναι από τα καλύτερα που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό.
Το βιβλίο αυτό είναι του Τζίμη Τσουκαλά και έχει τον τίτλο «Σταγόνες». Αποτελείται από 28 ποιήματα άλλα μικρής και άλλα μεγαλύτερης έκτασης και τα περισσότερα από αυτά είναι ερωτικά. Από την ανάγνωση του, είμαι σίγουρη ότι ο Τζίμης Τσουκαλάς είναι ένας ρομαντικός άνθρωπος. Στα ποιήματα του μιλάει για καρδιές που καλπάζουν και για άλλες που στέκονται ακίνητες, διαχωρίζοντας με αυτόν τον τρόπο τους ανθρώπους σε «εμείς» και «αυτοί». Ο ίδιος μάλλον ανήκει στην κατηγορία «εμείς». Στους στίχους υπάρχει ένα παράπονο και ένα γενικότερο αίσθημα αδικίας:
«Σηκώστε τα άδεια ποτήρια σας
Για όλους αυτούς
Που βούτηξαν στα πηχτά κύματα
Κολύμπησαν με θηρία πλοκαμωτά
Και χόρεψαν με τα στοιχειά της αβύσσου,
Για να ξεβραστούν στα ρηχά
Φορτωμένοι κοχύλια άγρια κι εξωτικά
Μήπως
Ακούσετε και σεις
Λίγο ωκεανό»
Υπάρχουν, βέβαια, και πιο αισιόδοξα ποιήματα στο βιβλίο. Ένα από αυτά έχει τον τίτλο «Κοιμόταν πάντα γυμνή», με τον συγγραφέα να περιγράφει με γλαφυρότητα πως παρατηρεί την κοπέλα του να κοιμάται, πως την χαζεύει και την χαϊδεύει, αλλά και πως κοντά της ξέχασε να φοβάται. Μετά το αισιόδοξο κομμάτι του έρωτα, ο Τζίμης Τσουκαλάς περνά στον φόβο που υπάρχει μέσα σε αυτόν. Στο ποίημα «Μην κοιτάς», αναφέρεται στον φόβο του να αφεθείς σε μια σχέση, να γίνεις ευάλωτος και να αφήσεις το άλλο άτομο να σε κοιτάξει πραγματικά.
Τα αγαπημένα μου ποιήματα είναι δύο. Το πρώτο έχει τον τίτλο «Άργησα» και μέσα σε έξι στίχους φαίνεται η πικρία του ανθρώπου που συνειδητοποιεί πως υπήρξε σε μια σχέση χωρίς ανταπόδοση. Το δεύτερο έχει τον τίτλο «Σταγόνα». Σε αυτό το ποίημα ο Τζίμης Τσουκαλάς περιγράφει πώς ο ίδιος περνά στάδια μέσα του νιώθοντας μισοάδειος και μισογεμάτος μέχρι να φτάσει στη στιγμή που θα νιώσει πλήρης. Αυτά τα στάδια εξαρτώνται μόνο από τον ίδιο. Αυτός αποφασίζει αν η σταγόνα που θα «πέσει» θα του δημιουργήσει το αίσθημα της πληρότητας ή της ευτυχίας.
Comments