Σήμερα το πρωί ολοκλήρωσα το βιβλίο του Θοδωρή Καλλιφατίδη με τίτλο «Αγάπη και ξενιτιά». Η ιστορία ξεκινά με έναν άντρα ο οποίος φεύγει από την Ελλάδα και μεταναστεύει στην Σουηδία με σκοπό να βάλει σε μια τάξη τη ζωή του. Δεν έχει συγκεκριμένα κουτάκια στα οποία θέλει να βάλει «τικ» στη ζωή του, θέλει απλώς να είναι καλύτερη από αυτή που θα είχε στην Ελλάδα.
Αρχικά περιπλανιέται στην Στοκχόλμη χωρίς να έχει κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό του μέχρι που αποφασίζει πως μια καλή αρχή θα ήταν να σπουδάσει. Όσο διάβαζα την ιστορία του, έβλεπα πώς νιώθει κάποιο άτομο που έχει πάει σε μια χώρα χωρίς κανένα δικό του άνθρωπο, χωρίς φίλους και οικογένεια. Μόνο με αναμνήσεις από την προηγούμενη ζωή του. Μοναξιά, απαισιοδοξία ακόμη και μιζέρια είναι όλα όσα αισθάνεται ο ήρωας του βιβλίου.
Αυτό που νιώθει ότι του λείπει περισσότερο είναι μια γυναίκα. Βλέπει ανθρώπους στο πανεπιστήμιο, σε καφέ και εστιατόρια να κρατάνε χέρια, να φλερτάρουν και να είναι μαζί και ο ίδιος ζηλεύει με όλη αυτή την «ευτυχία» γύρω του. Φυσικά, κάποια στιγμή γνωρίζει μια γυναίκα και την ερωτεύεται. Αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Αυτή είναι παντρεμένη και αυτός είναι ερωτευμένος.
Αυτό που μου άρεσε περισσότερο στο βιβλίο είναι ο τρόπος που περιγράφονται τα συναισθήματα. Αρχικός ενθουσιασμός για την καινούργια ζωή, απογοήτευση για τις πρώτες μέρες, ελπίδα και τελικά σταθερότητα. Ο ήρωας του βιβλίου γράφει μια εργασία πάνω στην κάθαρση προκειμένου να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Καθώς συμβαίνουν διάφορα στη ζωή του, ερωτεύεται και χωρίζει, δουλεύει και παραιτείται, ο ίδιος περνάει μέσα από διάφορα στάδια μέχρι που φτάνει στην κάθαρση. Όπως εξηγεί στο τέλος του βιβλίου, η κάθαρση είναι μια διαδικασία που δεν μπορεί να νιώσει ένας αναγνώστης ή ένας θεατής. Αντιθέτως, είναι κάτι που μπορεί να νιώσει μόνο ο δημιουργός, μόνο αυτός που την έζησε και την «κατέγραψε».
Commentaires