" Η φωνή μου ναυάγησε.
Η σκέψη μου μάδησε
τα τελευταία της άνθη.
Μονάχα με λυγμούς
αρθρώνω το άσμα σου.
Δεν τολμούν
μήτε ο πόνος μήτε η έκσταστη
με ματωμένη χείλη να ψελλίσουν
τ' όνομα σου"
Μετά τη σονάτα του σεληνόφωτος διάβασα "Το Τραγούδι της Αδελφής μου" του Γιάννη Ρίτσου. Σε αυτό το βιβλίο ο Ρίτσος εκφράζει την αγάπη του προς την αδελφή του η οποία πάσχει από μια ψυχική ασθένεια. Ο ίδιος είναι δίπλα της σε αυτές τις δύσκολες στιγμές και ταυτόχρονα αναπολεί όλες τις εμπειρίες που έζησαν μαζί ως παιδιά. Ο λόγος του είναι σπαρακτικός και ο φόβος του μήπως τη χάσει γίνεται όλο και μεγαλύτερος στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου. Όπως φαίνεται από τα λόγια του, για τον Ρίτσο η αδερφή του είναι ένα κομμάτι του εαυτού του.