Μια από τις αγαπημένες μου συγγραφείς είναι η Γωγώ Λιανού. Όσοι/ες από εσάς με ακολουθείτε στο Instagram σίγουρα το έχετε καταλάβει από τις δημοσιεύσεις μου. Η «γνωριμία» μου μαζί της έγινε με το βιβλίο «Ακόμη Δυνατότερα», συνέχισε με το βιβλίο «Όμοιες Λήξεις» και πριν από λίγες μέρες διάβασα το «Κάτι κόκκινο».
Διαβάζοντας το βιβλίο ήταν σαν να ένιωθα τα συναισθήματα της Λιανού. Υπήρχε μια γενική αβεβαιότητα για την κοινωνία, για τις ανθρώπινες σχέσεις και για το μέλλον μας. Ενώ, σε αρκετά σημεία μου δινόταν η εντύπωση πως η ίδια νιώθει σαν να μην ανήκει όχι απλώς σε αυτή την κοινωνία, αλλά γενικά σε αυτή την πραγματικότητα. Ήταν αυτή η ανάγκη ενός νέου ανθρώπου που νιώθει ότι στα 20, 23, 26 –κάπου εκεί- η ζωή του θα αλλάξει. Έχει προσδοκίες, ελπίδες, ίσως και ανάγκη για αυτό.
Μην τους πεις ότι περίμενα.
Θα το πάρουν πάνω τους.
Μη με παρεξηγείς μωρέ.
Απλά κουράστηκα λιγάκι.
Κοίτα πως τελειώνουν οι προσδοκίες μιας ζωής!
Με έναν ύπνο χάνονται.
Δεν μπορούσα να μην δω τον εαυτό μου αυτή τη στιγμή της ζωής μου μέσα στους στίχους της. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος από εμάς που τα έχει βρει με τον εαυτό του, που έχει το σθένος να κάνει όλες του τις σκέψεις και πράξεις ή που νιώθει πληρότητα μέσα του για κάθε τομέα της ζωής του. Αν έχει καταφέρει κάτι τέτοιο, θα ήθελα πολύ να τον/την γνωρίσω. Η Λιανού καταλήγει σε μια «λύση» για να συμβεί αυτό. Μια άδεια ψυχή. Αυτό χρειάζεται για να μην ξοδεύεσαι σε χρόνο και συναισθήματα.
Το τελευταίο ποίημα του βιβλίου αναφέρεται σε αυτό το «κάτι κόκκινο» που η ίδια ψάχνει στο πατάρι. Τις προάλλες μια κοπέλα με ρώτησε τι πιστεύω ότι έψαχνε η Γωγώ Λιανού σε αυτό το ποίημα και της απάντησα την προσωπική της ευτυχία. Δεν ξέρω αν είναι όντως αυτό το νόημα του ποιήματος, δεν θέλω να μάθω. Αυτό που συμβαίνει με το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ότι δεν υπάρχουν όρια και καλούπια στα ποιήματα του. Το «κάτι κόκκινο» μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό για εμένα, για εσένα και για την συγγραφέα.
Comments