"Ξάφνου αποκαλύφθηκαν όλα μπροστά στα μάτια μου. Το "Γράμμα στο παιδί που ήμουνα κάποτε", το σπίτι στο χωριό, τα μεσημέρια του Αυγούστου, το λιμάνι, ο δρόμος, ο θαυμασμός που προκαλούσε στα παιδικά μου μάτια η σχεδόν αμείλικτη (υπό την έννοια της διαπραγμάτευσης) δικαιοσύνη του τοπίου και η πίκρα της οριστικής απώλειας, ενήλικας πλέον στη μεγαλούπολη"
Ο Δημήτρης Χατζηνικόλας γράφει ένα γράμμα στο παιδί που ήταν κάποτε. Του γράφει για τα τα μεσημέρια του Αυγούστου που του έμαθαν να αντιμετωπίζει τη ζωή, για την πόλη του, για τα λόγια από καρδιάς, για τον έρωτα και για πολλά άλλα. Όλα αυτά με τη μορφή μικρών κειμένων. Καθώς τα διάβαζα ένιωσα ταύτιση σε αρκετά σημεία. Γυρνώντας σελίδες βρήκα αυτά τα λόγια του: Μεγαλύτερη αγωνία από το να προσπαθούμε να ζήσουμε κάνοντας αυτό που αγαπάμε δεν ξέρω. Αν κάποιος μου ζητούσε να περιγράψω τη ζωή μου με μερικές λέξεις θα χρησιμοποιούσα αυτά τα λόγια του Δημήτρη Χατζηνικόλα. Δεν θα άλλαζα ούτε λέξη. Το "Γράμμα στο παιδί που ήμουνα κάποτε" είναι ένα εκτενές γράμμα στον παρελθοντικό μας εαυτό. Όχι απαραίτητα αυτόν της παιδικής ηλικίας, αλλά σίγουρα αυτόν που υπήρξαμε πριν αποκτήσουμε δουλειές με αφεντικά που μισούμε, πριν από λογαριασμούς της ΔΕΗ, πριν την εφορία και τα ενοίκια. Πριν φτάσουμε να περιμένουμε για μια ζωή την Παρασκευή, το καλοκαίρι, τις διακοπές αφήνοντας όλες τις υπόλοιπες μέρες απλώς να περνάνε από πάνω μας.