Σχεδόν δέκα μέρες μετά την τελευταία μου δημοσίευση εδώ, τελείωσα το βιβλίο του John Green με τίτλο «Χελώνες στο άπειρο». Δεν θα κρύψω ότι αυτό που με τράβηξε στο βιβλίο ήταν ο τίτλος και το εξώφυλλο του. Το θέμα του βιβλίου μου ήταν τελείως άγνωστο πριν ξεκινήσω να το διαβάζω. Όπως έχω αναφέρει πολλές φορές α γ α π ώ τα όμορφα εξώφυλλα. Με κάνουν να θέλω να διαβάσω το βιβλίο.
Μου αρέσουν περισσότερο τα μίνιμαλ εξώφυλλα, αυτά που έχουν ωραίες γραμματοσειρές και ακόμα περισσότερο αυτά που είναι σκληρά. Βέβαια, στην Ελλάδα τα σκληρά εξώφυλλα είναι κάτι που δεν συναντάς συχνά, αλλά και πάλι τα λατρεύω. Όσον αφορά τις περιλήψεις που υπάρχουν στα οπισθόφυλλα των βιβλίων δεν τις διαβάζω σχεδόν ποτέ. Δεν θέλω να ξέρω τι θα διαβάσω γιατί είμαι σίγουρη πως ακόμα και σε πέντε γραμμές θα αναφερθεί κάτι για την πλοκή της ιστορίας που θα ήθελα να διαβάσω κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης και όχι με μια πρόχειρη ανάγνωση στο οπισθόφυλλο.
Ομολογώ πως περίμενα ότι το βιβλίο αυτό ήταν ξεκάθαρα εφηβικό, με σχολικούς ανεκπλήρωτους έρωτες κτλ. Ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν έγινε. Το βιβλίο αφορά τη ζωή μιας μαθήτριας λυκείου, της Άζα, η οποία έχει χάσει τον πατέρα της και αντιμετωπίζει διάφορα προβλήματα σχετικά με την ψυχική της υγεία. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη λέξη για να περιγραφεί αυτό που της συμβαίνει οπότε θα το περιγράψω με τον τρόπο που το έχω εγώ στο μυαλό μου. Η Άζα έχει μικροβιοφοβία. Φοβάται τα νοσοκομεία, τα βακτήρια του σώματος της, πιστεύει ότι μπορεί να αποκτήσει τις πιο παράξενες ασθένειες και σιχαίνεται πολλά πράγματα στη ζωή της. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να «αναγκάζεται» να κάνει πράγματα που την φέρνουν σε δύσκολη θέση, όπως το να πίνει αντισηπτικό κάθε φορά που φιλά το αγόρι που της αρέσει.
Ο τρόπος με τον οποίο περιγράφεται αυτό το «πρόβλημα» της πρωταγωνίστριας είναι ένα από τα αγαπημένα μου στοιχεία του βιβλίου. Η ίδια πολλές φορές δεν θέλει να ακολουθήσει την φαρμακευτική αγωγή που της έχει ζητήσει η ψυχίατρος της γιατί αναρωτιέται πώς γίνεται να πρέπει κάποια να πάρει χάπια για να είναι ο εαυτός της. Κάθε φορά που το μυαλό της γεμίζει σκέψεις σχετικά με τα μικρόβια και την υπερβολική-σωτήρια χρήση αντισηπτικού η ίδια καταλαβαίνει πως αυτές οι σκέψεις είναι λανθασμένες, πως δεν θα της συμβεί τίποτα αν δεν χρησιμοποιήσει αντισηπτικό και προσπαθεί να τις διώξει, χωρίς επιτυχία τις περισσότερες φορές. Οι περιγραφές του John Green, αυτοί οι εσωτερικοί μονόλογοι «μάχης» της Άζα με τον εαυτό της, φαίνονται τόσο πραγματικοί. Δεν είναι υπερβολικοί για χάρη της ιστορίας, ούτε και αδιάφοροι. Είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται ο αναγνώστης για να καταλάβει την Άζα.
Όσον αφορά το νόημα του τίτλου δεν θα το αποκαλύψω εδώ γιατί ήταν ευφυέστατο. Η απάντηση βρίσκεται στην σελίδα 290 του βιβλίου και πραγματικά δεν θα μπορούσα να φανταστώ έναν καλύτερο τίτλο.