“O καταθλιπτικός, πάλι, ακόμα κι αν του έφερνες ένα φλασάκι με εικόνες απ’ το μέλλον- με ένα βίντεάκι, φέρ’ ειπείν, που τον δείχνει, λίγους μήνες αργότερα, να γελάει και να απολαμβάνει τη ζωή του- θα σου’ λέγε ότι είναι ψέμα, fake news”
Αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα μου αποσπάσματα από το βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ με τίτλο «Η καλύτερη χειρότερη μέρα της ζωής σου».
Θα μιλήσω αρχικά για τον Αύγουστο Κορτώ. Τον «γνώρισα» πρώτη φορά με την Κατερίνα- είχα λατρέψει το βιβλίο και την παράσταση- και η λατρεία μου για τα βιβλία του κρατά μέχρι και σήμερα. Η ροή του λόγου του είναι φοβερή. Καθώς διάβαζα το βιβλίο ήμουν σχεδόν σίγουρη πως κάθισε ένα απόγευμα, έπινε τον καφέ του και ταυτόχρονα έγραφε αυτό το βιβλίο. Τόσο εύκολα κυλά η ανάγνωση του βιβλίου, που δεν μπορώ να φανταστώ κάποιο άλλο τρόπο συγγραφής του.
Το θέμα του βιβλίου αφορά τον ίδιο και την κατάθλιψη που έχει περάσει σε διάφορα στάδια της ζωής του. Αυτή την αρρώστια που, εν έτει 2020, υπάρχει μερίδα ανθρώπων που δεν μπορεί να αποδεχτεί πως όταν έχεις κατάθλιψη είσαι άρρωστος.
«Ούτε που θα περνούσε φυσικά απ’ το μυαλό κανενός να πει σε ένα φίλο με σπασμένο πόδι, Γιατί δεν περπατάς γρήγορα; Γιατί σέρνεσαι;»
Το βιβλίο έχει διττό χαρακτήρα. Από τη μια εγώ, ως άτομο που δεν έχει περάσει κατάθλιψη, το αντιμετώπισα ως ένα βιβλίο ευαισθητοποίησης απέναντι της. Διάβασα για σκέψεις και συναισθήματα που δεν γνώριζα ότι νιώθει το άτομο με κατάθλιψη. Από την άλλη, εικάζω πως άτομα που έχουν περάσει κατάθλιψη ίσως ταυτίστηκαν σε κάποια σημεία ή βρήκαν κοινά στοιχεία με τον Αύγουστο Κορτώ. Σε λίγες μέρες ετοιμάζω μια λίστα με τα κορυφαία, για μένα, βιβλία του 2020, «Η καλύτερη χειρότερη μέρα της ζωής σου» σίγουρα θα είναι ένα από αυτά.