Η Αθηνά Αραπάκη έγραψε ένα ημερολόγιο ποίησης για το διάστημα Μάρτιος 2020- Δεκέμβριος 2020. Με αγάπη και προσωπικές(;) εμπειρίες γέμισε όλες τις σελίδες του βιβλίου της. Αυτό που δεν ήξερε είναι ότι όλοι εμείς, οι αναγνώστες, θα βρίσκουμε σε κάθε σελίδα και ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μας.
Τα ποιήματα ξεκινούν από τις μέρες εγκλεισμού που ζήσαμε αυτούς τους μήνες. Μέρες γεμάτες ελπίδα και ανυπομονησία για τις βόλτες που έρχονται, τα θερινά σινεμά, την Αθήνα και το βασικότερο από όλα, τον έρωτα που έφυγε.
Γιατί, σαν να μην έφτανε η καραντίνα υπάρχει
και αυτός ο έρωτας που έφυγε
και δεν άφησε τίποτα πίσω του
και όλα τα στενά της Αθήνας τον θυμίζουν
και οι βόλτες μαζί του στα Εξάρχεια έχουν τελιώσει
και τα μπαρ ήταν κλειστά
και πού να πας να πιεις τον πόνο σου;;;
Καλογραμμένο βιβλίο, μεστός λόγος και αρκετά ρομαντικά στοιχεία. Με αυτές τις λίγες λέξεις θα χαρακτήριζα την ποιητική συλλογή της Αθηνάς Αραπάκη. Προσωπικά, μου άρεσε γιατί δεν υπάρχει τίποτα επιτυδευμένο. Όσα περιγράφονται είναι καταστάσεις και σκέψεις που οι περισσότεροι έχουμε κάνει.