Πριν από μερικές μέρες διάβασα τα Ποιήματα του Ναζίμ Χικμέτ σε απόδοση και πρόλογο του Γιάννη Ρίτσου από τις Εκδόσεις Κέδρος. Η ποίηση του Ναζίμ Χικμέτ είναι λαική και μοντέρνα ταυτόχρονα. Αρκετά στοιχεία του θυμίζουν τον Μαγιακόβσκη από τον οποίο έχει επηρεαστεί.
Ο ίδιος, όντας μια από τις σημαντικότερες μορφές της τουρκικής Αριστεράς, έζησε αρκετά χρόνια μέσα στη φυλακή καταλήγοντας να πεθάνει στη Ρωσία που βρισκόταν εξόριστος. Μέσα στη φυλακή γνώρισε τη μοναξιά.
Πόσοι είμαστε που μένουμε δω μέσα
Μήτε που ξέρω
Είμαι μονάχος μου μακριά τους
Κι αυτοί μαζί, μακριά από μένα.
Μονάχα με τον εαυτό μου μού επιτρέπουν να μιλάω.
Κι αυτό κάνω.
Έχει χαρακτηριστεί, δικαίως, ρομαντικός επαναστάτης. Ο Χικμέτ ένιωθε πολίτης του κόσμου, για αυτό το λόγο στις χώρες που έζησε θεωρούσε πως τα δικαιώματα του ήταν αυτονόητα- όχι προς διεκδίκηση. Το αγαπημένο μου απόσπασμα του βιβλίου είναι το εξής:
Είναι έξυπνοι οι άνθρωποι
Οι άνθρωποι ξέρουν ν’ αγαπούν και δίχως ν’ αγαπιούνται .
Παράξενο πράγμα που’ ναι ο έρωτας.