"Τώρα πια που δε γράφω και η απόσταση του χρόνου με βοηθάει, βλέπω καθαρότερα πόσες φορές πραγματικά, έπνιξα στο λαρύγγι μου τα ίδια μου τα τραγούδια"
Η πρώτη σελίδα του βιβλίου με ενημερώνει πως τα κομμάτια που περιλαμβάνονται σ' αυτό το βιβλίο γράφτηκαν τους τελευταίους μήνες του 1968 και τους πρώτους του 1969. Τότε κυκλοφόρησαν και διαβάστηκαν από φίλους.
Έχω ανάμεικτα συναισθήματα για το συγκεκριμένο βιβλίο του Αναγνωστάκη. Υπάρχουν σημεία στα οποία ο ποιητής είναι εξαιρετικά διορατικός και ρεαλιστικός. Συγκεκριμένα γράφει:
Όλοι αυτοί οι πολεοδόμοι, φιλόσοφοι, οικονομολόγοι, καθηγητές κτλ. που γράφουν, συζητούν, αγορεύουν σε συνέδρια και σε σεμινάρια για τη βαρβαρότητα των πόλεων, τη μαζοποίηση, την αλλοτρίωση, το αδιέξοδο του σύγχρονου τεχνολογικού πολιτισμού, από προοδευτική πάντα σκοπιά, αριστερή και συνήθως άκρως ριζοσπαστική - πόσο βολεμένοι οι ίδιοι σε θέσεις με γερούς μισθούς και επιμίσθια, με παροχές και ταξίδια, πόσο δεμένοι οι ίδιοι με το σύστημα που καταριούνται και, υποτίθεται, αγωνίζονται για την ανατροπή του, πόσο βέβαιοι τελικά πως τίποτα ευτυχώς δεν κινδυνεύει ν' αλλάξει, τουλάχιστο στο άμεσο προσεχές μέλλον.
"Με προκαλούν" είπες.
Ωστόσο, όταν ολοκλήρωσα την ανάγνωση ένιωθα ότι υπήρχαν κάποια νοήματα που δεν είχα αντιληφθεί πλήρως. Σίγουρα θα το ξαναδιαβάσω στο μέλλον.