Γράφω και σβήνω συνεχώς σε αυτό το Word μέχρι να βρω πώς θα ξεκινήσω να γράφω για το συγκεκριμένο βιβλίο. Μου είναι δύσκολο να γράψω για ένα βιβλίο τόσο έντονο συναισθηματικά όσο αυτό.
Έχω διαβάσει όλα τα βιβλία που έχει γράψει η Γωγώ Λιανού (εκτός από ένα που δεν μπορώ να βρω πουθενά) και νιώθω σαν να την ξέρω χωρίς να την έχω γνωρίσει ποτέ. Δεν μου άρεσε ποτέ να διαβάζω για τη θάλασσα, το αεράκι, τον ήλιο και τον ουρανό (βλ. πιο κλασική ποίηση) οπότε όταν την ανακάλυψα μου άρεσε ο σύγχρονος τρόπος με τον οποίο γράφει. Αναφέρεται σε θέματα που περνάμε όλες/οι/α μας τα οποία συνήθως είναι δυσάρεστα ή αποτελούν ταμπού. Οπότε δεν τα βρίσκεις συχνά σε άλλα βιβλία.
«Το σύνδρομο της ραγισμένης καρδιάς και άλλα κρακ» γράφει επάνω στο εξώφυλλο του βιβλίου. Ένας από τους πιο ευφάνταστους τίτλους που έχω δει ποτέ.
Σελίδα 1: «Μυοκαρδιοπάθεια ή σύνδρομο της ραγισμένης καρδιάς: Μπορεί να προκληθεί από την έντονη συναισθηματική καταπόνηση.»
Ξεκινώ την ανάγνωση και το μοτίβο των ποιημάτων μου θυμίζει και τα υπόλοιπα βιβλία της Λιανού. Άνθρωποι με καρδιές που ραγίζουν-κάνουν κρακ- εξαιτίας ανθρώπων που δεν νοιάστηκαν για αυτές. Άνθρωποι που πληγώθηκαν και βρίσκουν ασήκωτο φορτίο το να αγαπήσουν ξανά. Άνθρωποι που έκλαψαν, απέκτησαν εσωτερικές πληγές και πλέον έχουν βρεθεί σε αδιέξοδο.
Αυτό που αλλάζει σε αυτό το βιβλίο της Λιανού είναι η δομή του, ο τρόπος που έχει γραφτεί. Ανά δύο- τρία ποιήματα βρίσκεις και ένα «κρακ».
Κρακ «Δε νομίζεις πως οι καινούργιοι άνθρωποι πρέπει να γεννιούνται χωρίς καρδιά;»
Κρακ «Σκέφτηκες ποτέ πώς νιώθουν οι άλλοι; Έχουμε άραγε όλοι την ίδια καρδιά;»
Κρακ «Έχω χάσει το δικαίωμα να λέω τη λέξη “αγάπη μου”.»
Το αποκορύφωμα του βιβλίου είναι οι τελευταίες σελίδες που αποτελούνται από δύο μικρές ιστορίες. Η πρώτη ιστορία αφορά έναν άκαρδο άνθρωπο και η δεύτερη έναν αυτόχειρα. Δεν θα αναφερθώ περισσότερο σε αυτές γιατί υπάρχει κλωστή που τις συνδέει και δεν θέλω να την ξετυλίξω εγώ. Αυτό είναι κάτι που ο αναγνώστης πρέπει να κάνει μόνος του.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Red n Noir
9/10