Χθες παρέλαβα το βιβλίο του Roger Robinson με τίτλο «Ένας φορητός παράδεισος» σε μετάφραση του Χαράλαμπου Γιαννακόπουλου. Το βιβλίο αποτελεί μια ποιητική συλλογή χωρισμένη σε πέντε μέρη η οποία βραβεύτηκε με το βρετανικό βραβείο για την ποίηση T. S Eliot. Αν μπορούσα να περιγράψω το βιβλίο με τρεις μόνο λέξεις θα επέλεγα τις εξής: όχι άλλη καταπίεση.
Οι άνθρωποι σε κάθε ποίημα, σε κάθε ιστορία προσπαθούν να βρουν τον δικό τους παράδεισο, αλλά κάθε φορά κάποιος οπλισμένος με ρατσισμό τους τον στερεί.
«Αυτοί λατρεύουνε το αίμα που κυλάει
Τους κάνει να αισθάνονται δυνατοί, σαν να’ ναι θεοί.
Στο τμήμα θα λένε για χρόνια ολόκληρα πόσο βαθύ κόκκινο
Σχεδόν μαύρο φαινόταν το αίμα σου. Θα γελάνε
Με την πυκνότητα του και με το πώς έχασες τις αισθήσεις σου
Παρακαλώντας για βοήθεια.
Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως το να μείνεις ζωντανός
Είναι σημαντικότερο από τον ρατσισμό και την περιφρόσνηση»
Κάθε ποίημα μοιάζει περισσότερο με μια μικρή ιστορία κάποιου ανθρώπου που η ζωή του είναι μία συνεχής προσπάθεια επιβίωσης. Μια ζωή που κάποιοι λευκοί θεωρούν πως μπορούν να περιφρονούν, να καταπατούν και να υποβαθμίζουν. Ο Roger Robinson δεν χρησιμοποιεί φανφάρες για να υποστηρίξει όσα λέει. Μιλάει απλά, με γεγονότα που ο αναγνώστης ξέρει πολύ καλά πως συμβαίνουν καθημερινά.
Αγαπημένο μου απόσπασμα:
Κι αν λέω για παράδεισο
Τότε μιλάω για τον παππού μου
Κι αν λέω για τον παππού μου
Μιλάω για ιπποδρομίες
Κι αν λέω για ιπποδρομίες
Μιλάω για τον πατέρα μου
Κι αν λέω για τον πατέρα μου
Μιλάω για τα χοντρά πουκάμισα
Κι αν λέω για τα χοντρά πουκάμισα
Μιλάω για διανοούμενους
Κι αν λέω για διανοούμενους
Μιλάω για επαναστάτες
Κι αν λέω για επαναστάτες
Μιλάω για ανεξαρτησία
Κι αν λέω για ανεξαρτησία
Μιλάω για Παράδεισο
Κι αν λέω για Παράδεισο...