Η Αντωνία Βελισσαράτου ανήκει σίγουρα "στη χώρα των ονείρων". Ήταν η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με το έργο της και ανυπομονώ για τις επόμενες.
Η συλλογή των ποιημάτων της είναι δομημένη με τέτοιο τρόπο που υπάρχει συνοχή ανάμεσα τους, ενώ ταυτόχρονα κάθε ποίημα αποτελεί ένα ξεχωριστό κομμάτι του βιβλίου. Τα ποιήματα- μικρές ιστορίες- μιλάνε για μοναχικούς ανθρώπους, για τις εμπειρίες και τα όνειρα τους. Δικό μου αγαπημένο ποίημα είναι το παρακάτω:
"Ο Χρόνος μου έσπασε σε στιγμές"
Έμεινα να κοιτάζω το φεγγάρι.
Ατέλειωτα τα βράδια.
Με προσπερνούσαν οι νύχτες και δεν έμεινε τίποτα.
Ξέφτισαν τα ρούχα μου.
Έμεινα να κοιτάζω το φεγγάρι
και να περιμένω το ξημέρωμα σε έναν τόπο έρημο
-δίχως αστέρια ήταν ο ουρανός μου.
Δεν ξέρω αν τα χρόνια μου βρήκαν κάτι,
αν απέμεινε κάτι.
Ο χρόνος μου έσπασε σε στιγμές
κι εγώ κοιτάζω το ξημέρωμα.
Κοιτάζω να βρω ό,τι απέμεινε στο χάραμα
μια βόλτα στο κενό,
ένα άγγιγμα στο φως
με τις άκρες των δαχτύλων πολύ προσεκτικά,
ένα αδιόρατο χάδι σε μια αγκαλιά της σελήνης.
Τη σκοτεινή πλαγιά για σεργιάνι διάλεξα,
εκεί που ακουμπάει το όνειρο
λίγο πριν αλλάξει πορεία και βγει στο φως
και φτάνει και αράζει η σκέψη με μια ματιά.
Η νύχτα δε λέει να φύγει,
θρονιάστηκε και ζητά γη.
Τίποτα δε θυμίζει τη μισή αλήθεια
-δύναμη κουτσή.