Αγόρασα το συγκεκριμένο βιβλίο τον Ιούνιο, δηλαδή σχεδόν μισό χρόνο πριν και μόλις χθες το ολοκλήρωσα. Ο λόγος είναι ότι όταν διαβάζω μια ποιητική συλλογή δεν μπορώ να την ολοκληρώσω μέσα σε λίγες μέρες. Μου αρέσει να ανοίγω το βιβλίο, να διαβάζω κάποια ποιήματα, συνήθως σημειώνω όσα μου αρέσουν και συχνά τα δημοσιεύω στο Instagram. Μετά από αυτή τη διαδικασία μπορεί να ξεχάσω εντελώς την ύπαρξη του βιβλίου και να το θυμηθώ μέρες ή εβδομάδες αργότερα.
Κάτι τέτοιο συνέβη και με το βιβλίο της Κικής Δημουλά. Παραδόξως, είναι μόλις η δεύτερη ποιητική της συλλογή που έχω στη βιβλιοθήκη μου. Έχω βρει αμέτρητες σελίδες με ποιήματα της στο Internet και έτσι σχεδόν πάντα προτιμούσα να αγοράσω τα ποιήματα κάποιο άλλου καλλιτέχνη που δεν μπορούσα να βρω online.
Δυστυχώς, η συγκεκριμένη ποιητική συλλογή με απογοήτευσε λίγο. Ένιωθα πως τα ποιήματα που διαβάζω επαναλαμβάνονται. Σε καμία περίπτωση δεν κρίνω αρνητικά τον τρόπο γραφής της Κικής Δημουλά- ομολογώ πως είναι από τις αγαπημένες μου ποιήτριες. Όμως τα ποιήματα του βιβλίου δεν μου άρεσαν τόσο όσο άλλα που έχω διαβάσει. Στον Ήχο Απομακρύνσεων, ποιητική συλλογή της ίδιας, έχω υπογραμμίσει σχεδόν κάθε στίχο.
Φοβερό βιβλίο. Με αυτό το βιβλίο όμως, δεν ένιωσα το ίδιο.
Το ποίημα που ξεχώρισα ήταν το Εξοπλισμός θερινών αναγκών το οποίο κλείνει με τους γνωστούς στίχους:
(Απαγορεύεται η ρίψις δακρύων.
Είναι που είναι από μόνη της αλμυρή
Λύσσα η ωριμότης)