Τον Δημήτρη Γκιούλο τον γνώρισα μέσα από το Αντάρτικο, βιβλίο που έχει γράψει μαζί με τον Κωνσταντίνο Παπαπρίλη- Πανάτσα. Μετά ανακάλυψα ποιήματα και μεταφράσεις του σε τεύχη του ΤΕΦΛΟΝ. Οπότε ήξερα τι να περιμένω όταν έφτασαν στα χέρια μου τα Αστικά Δύστυχα. Προστέθηκαν στη συλλογή με τα αγαπημένα μου βιβλία.
Υπάρχουν δύο στοιχεία που είναι σταθερά στη γραφή του: το πολιτικό και το ερωτικό/ρομαντικό. Το στοιχείο που έρχεται να προστεθεί σε αυτό το βιβλίο του Δημήτρη είναι η απώλεια. Δεν θα γράψω περισσότερα για αυτό, θα αφήσω μόνο αυτό το απόσπασμα:
Χρόνια τώρα
Συλλέγω απώλειες
Η συλλογή
Εκτίθεται
Πάνω μου
Τα Αστικά Δύστυχα ξεκινούν με Κυριακάτικα τραπέζια με παππούδες δεξιούς και αριστερούς. Τραπέζια- μικροί εμφύλιοι. Λίγο πιο κάτω διαβάζω για άβολες συνεντεύξεις για δουλειά, απορίες που έχουμε όλοι «Πώς θα γίνει ν’ αναστηθώ χωρίς πρώτα να πεθάνω;» και τον Δούρειο Ίππο που κρύβουμε μέσα μας για να προστατευτούμε. Να προστατεύσουμε τα συναισθήματα; Τον εαυτό μας; Το μέσα μας; Δεν μπορώ να αποφασίσω. Κάπου εκεί με πιάνει μια μελαγχολία. Νιώθω ότι πολλές από τις λέξεις που διαβάζω αντικατοπτρίζουν πολλές στιγμές της ζωής μου. Κι αυτό δεν είναι υπερβολή. Ποιος δεν έχει ζήσει σε Κυριακάτικα τραπέζια χωρισμένα σε δυο μεριές; Ποιος δεν έχει κλειστεί στον εαυτό του για να επιβιώσει ψυχικά; Ποιος δεν έχει νιώσει πως η ζωή του έχει στιγματιστεί από τις απώλειες της;