ρατσισμός/φυλετικές διακρίσεις
Ο μαύρος αγρότης Τάκερ Κάλιμπαν ζει σε μια πολιτεία του Νότου και εργάζεται για την οικογένεια κάποιου λευκού όπως όλοι οι μαύροι εκείνη την εποχή. Μια μέρα αποφασίζει να ρίξει αλάτι στα χωράφια του, να σκοτώσει τα ζώα του, να βάλει φωτιά στο σπίτι του και να φύγει με τη γυναίκα του.
Όλα αυτά τα βλέπουν, τα περιγράφουν και τα σχολιάζουν λευκοί. Το αφεντικό του, γνωστοί του, άνθρωποι που δεν τον ήξεραν και ήταν ένας ακόμη νέγρος για αυτούς. Κάτι περίεργο αρχίζει σε αυτή την πόλη, το Σάτον, καθώς όλο και περισσότεροι μαύροι άνθρωποι φεύγουν αφήνοντας τους λευκούς να φτιάχνουν σενάρια φαντασίας στο μυαλό τους για το τι πραγματικά συμβαίνει.
Χθες το βράδυ τελείωσα την ανάγνωση του συγκεκριμένου βιβλίου και αυτή τη στιγμή η κατάσταση μου είναι αυτή που φαίνεται στη φωτογραφία.
Το κοιτάζω ξανά και ξανά για να συνειδητοποιήσω τι διάβασα. Μέχρι και 20 σελίδες πριν το τέλος της ιστορίας, αναζητούσα ένα "γιατί" καθώς διάβαζα. Γιατί ο Τάκερ Κάλιμπαν τα άφησε όλα πίσω του και έφυγε; Γιατί τα κατέστρεψε;
Ξεχνούσα όμως ένα σημαντικό στοιχείο του βιβλίου. Όλα όσα διαβάζουμε είναι λόγια λευκών ανθρώπων του Νότου. Ανθρώπων που δεν μπορούν να δεχτούν ότι οι άνθρωποι που περιφρονούσαν τόσο καιρό αποφάσισαν να φύγουν. Καθένας και καθεμία από αυτούς τους λευκούς εξηγεί διαφορετικά αυτή τη φυγή. Σίγουρα, όμως, δεν μπορεί να την κατανοήσει.
Τι έχουν χάσει όλοι αυτοί οι άνθρωποι και θέλουν να φύγουν προσπαθώντας να το βρουν;
Ένα βιβλίο που ευτυχώς ήρθε στην επιφάνεια σχεδόν εξήντα χρόνια από την πρώτη του έκδοση.