Το καλοκαίρι μου συνεχίζεται με άλλη μια ποιητική συλλογή που μου άρεσε πολύ. Αυτή τη φορά διάβασα το βιβλίο του Μάξιμου Αλυγιζάκη με τίτλο «ψίθυροι νιότης». Είναι από αυτά τα βιβλία που φαντάζεσαι τον εαυτό σου να διαβάζει σε κάποιο νησί του Αιγαίου, σε μια παραλία χωρίς κόσμο. Μόνο με μια κούπα καφέ και ένα βιβλίο. Οι «ψίθυροι νιότης» είναι μια συλλογή- μικρή ωδή στα απωθημένα. Σε όλα αυτά που θέλαμε και δεν έγιναν ποτέ. Πράξεις, όνειρα, σκέψεις και έρωτες. Κυρίως, όμως, είναι ένα βιβλίο για το παρελθόν. Τι απέγιναν τα άσπρα βότσαλα που βρίσκαμε στις παραλίες; Πού να βρίσκονται σήμερα τα σχολικά τετράδια του δημοτικού και τα ημερολόγια μας; Πού έχουν κρυφτεί όλες οι σκέψεις και τα όνειρα που είχαμε παλιά; Ο Μάξιμος Αλυγιζάκης γράφει στίχους για όλα αυτά προκαλώντας στον αναγνώστη νοσταλγία για εκείνα τα χρόνια.
