Έχω ξαναγράψει σε προηγούμενη δημοσίευση μου πόσο πολύ μου αρέσει να μου στέλνουν ή να μου φέρνουν ως δώρο ένα βιβλίο. Κάπως έτσι ήρθε στα χέρια μου το βιβλίο της Γ. Λιανού με τίτλο "Όμοιες λήξεις".
Είχα ενθουσιαστεί με το προηγούμενο βιβλίο της, οπότε ήμουν ήδη προετοιμασμένη ψυχολογικά πως θα μου άρεσε και αυτή η ποιητική συλλογή. Στην πρώτη σελίδα διάβασα τους γνωστούς στίχους του Αττίκ:
"μήπως τάχα σαν κι εμένα
δεν ειν' άνθρωποι πολλοί
από μέσα πεθαμένοι
και απόξω ζωντανοί"
Διαβάζοντας τις πρώτες σελίδες, συνειδητοποιώντας πως πάλι δεν θα μπορώ να διαλέξω ποίημα για να σου γράψω εδώ πιο κάτω, παρατήρησα ένα μοτίβο.
Στίχοι/λόγια για τον έρωτα, στίχοι/λόγια για την κατάντια των ανθρώπων.
Στίχοι/λόγια για τον έρωτα, στίχοι/λόγια για την κατάντια των ανθρώπων.
Στίχοι/λόγια για τον έρωτα, στίχοι/λόγια για την κατάντια των ανθρώπων.
Δεν μ' αρέσουν τα ερωτικά ποιήματα που εξυμνούν μάτια και μαλλιά, χείλη και χέρια.
Μ' αρέσουν αυτά που είναι άμεσα, που είναι λες και διαβάζεις το ημερολόγιο κάποιου και γράφει ό,τι θέλει χωρίς να σκέφτεται ότι θα το δει κάποιος.
Ένας από τους βασικούς λόγους που μ' άρεσε το συγκεκριμένο βιβλίο είναι αυτός- δεν υπάρχει υπερβολική "ποιητικότητα".
Η Γ. Λιανού καταδεικνύει λίγο πολύ όλους/ες αυτούς/ες που έχουν καταντήσει "γελοία ανθρωπάκια που χοροπηδούν πάνω κάτω, τσουγκρίζοντας κρασοπότηρα", λέει ότι "θυμός είναι η ώρα του αποχωρισμού, σ' ένα δρόμο της Θεσσαλονίκης", μιλά για την "κενή ζωή".
Αγαπημένα μου ποιήματα:
1. ΕΙΝΑΙ
Θυμός είναι ο ήχος του τσιγάρου, όταν σβήνει
στο δέρμα.
Είναι τα δευτερόλεπτα που μετρώ, μέχρι να σε ξαναδώ.
Θυμός είναι η ώρα του αποχωρισμού, σ' ένα
δρόμο της Θεσσαλονίκης.
Θυμός είναι οι χούφτες χάπια που κυλούν στο
λάρυγγα.
Είναι η γροθιά στον τοίχο την ώρα που κοιμάσαι.
Είναι τα πνιχτά δάκρυα στις τουαλέτες τυχαίων μαγαζιών.
Θυμός, είναι η πίεση που νιώθω στους
κροτάφους,
το πνίξιμο στο λαιμό,
η κενή αυτή ζωή,
-για πόσο ακόμη;-
η κενή ζωή λοιπόν.
Θυμός είναι το αύριο που έρχεται με φόρα, σαν
χαστούκι.
Θυμός.
Ξέρεις τι είναι θυμός;
Εσύ, όταν μου μιλάς.
Θυμός είναι τα ποιήματα μου,
Το άψυχο σώμα που κουβαλώ,
Και σπαταλώ,
Και βασανίζω.
Θυμός είναι μια λέξη με το εαυτός ταυτόσημη.
Μ' εμένα κι εσένα.
2. ΤΟ ΝΕΡΟ
Γλιστράω. Ήρεμα, σα το νερό.
Άχρωμη, υγρή.
Τους απαλλάσσω όλους απ’ τη δίψα.
Κι όταν τελειώνω στο ποτήρι,
ρουφάνε από παντού.
Με σπάνε σε κομμάτια χίλια,
κι εγώ κόβω τις φλέβες τους
και σπάω τους καρπούς.
Δεν τους έχουν ανάγκη.
Δεν ξέρουν ν’ αγγίζουν.
Σα το νερό.
Κυλώ.
Ήρεμα.
Ξεπλένω τις πληγές τους
και τις δικές μου με λεμόνι.
Αδιάφοροι άνδρες ξανθοί
και κάθε χρώμα.
Κανείς τους δεν άντεξε να μείνει.
Δεν είμαι πια νερό,
μα θάλασσα ορμητική κι αγριεμένη.
Τους γλύφω και τους πνίγω έναν- έναν.
Τους καταπίνω και τους ξερνάω πάλι με τη μορφή παραπόνων.
Λυγμών.
Αυτός που μ’ έγλυψε και μ’ έπνιξε,
δε θα ξεχαστεί.
Αυτός μ’ έκανε θάλασσα.
Αγριεμένη, ορμητική.
Λυσσασμένη.
Βγάζω από μέσα μου τέρατα θεόρατα.
Ίσα με τους φόβους μου.
Είναι θυμός τα 25 μου έτη και τα 25 μου λάθη.
Είναι θυμός να είσαι άχρωμος, υγρός.
Θυμός είναι ένα ξεχασμένο γράμμα στο νησί του.
Θυμός γίνομαι εγώ που ξεχειλίζω από αλκοόλ,
τσιγάρο και ξένα σπέρματα.
Αηδιαστικά όμορφα.
Δεν κρατώ τίποτε μέσα μου.
Μονάχα αυτό το ‘’γιατί’’ , με τρώει καμιά φορά
τις νύχτες.
Γιατί δεν ήρθες;
Commentaires