Δεν ξέρω πόσος καιρός έχει περάσει από την τελευταία φορά που διάβασα κάποιο βιβλίο που δεν είχε ποιήματα, αλλά άνηκε σε κάποιο άλλο είδος (μυθιστόρημα, διηγήματα κτλ). Θυμάμαι σίγουρα ότι το τελευταίο βιβλίο με διηγήματα που διάβασα ήταν αυτό της Γιώτας Τεμπρίδου με τίτλο "Διαδοχικές Ασυνέχειες". Ωστόσο αδυνατώ να θυμηθώ πότε το είχα διαβάσει. Όταν ήμουν μαθήτρια και άκουγα για ποιητικές συλλογές, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι υπάρχει κόσμος που αντί να διαβάσει ένα μυθιστόρημα, διαβάζει κάποια ποιητική συλλογή. Βέβαια με τον καιρό κατέληξα να είμαι εγώ αυτός ο "κόσμος".
Το βιβλίο νούμερο 8 με τίτλο "Το Ανταμομπίλ" είναι του Γιάννη Αντάμη και αποτελείται από μικροδιηγήματα. Το βρήκα στο Οκτάνα, το ξεφύλλισα και διάβασα δυο-τρια διηγήματα που με έπεισαν να το αγοράσω. Τα διηγήματα είναι λες και έχουν βγει από το ημερολόγιο του Γ. Αντάμη και έχουν έρθει στο δωμάτιο σου, καθώς τα περισσότερα είναι (;) προσωπικά. Βόλτες με το Ανταμομπίλ, από την Θεσσαλονίκη μέχρι τον Βόλο, μυστηριώδεις γυναίκες στην παραλία της Θεσσαλονίκης και αγαπημένα τραγούδια σε μπαρ. Αυτά είναι μερικά από τα διηγήματα που θα βρεις στο βιβλίο του Γιάννη Αντάμη που σου προτείνω να διαβάσεις.
Αγαπημένο διήγημα:
Είναι φορές που βρίσκεσαι, λέει, σε ένα μπαρ, κάθεσαι μόνος σου και πίνεις. Και ξαφνικά ακούγεται ένα τραγούδι που σου αρέσει. Νομίζεις πως κάτι σου θυμίζει, αλλά είναι η πρώτη φορά που το ακούς. Ίσως τις άλλες φορές να είχες αλλού τον νου σου. Πρώτα ρωτάς να μάθεις πώς λέγεται και ύστερα ζητάς, αν γίνεται, να σου το ξαναπαίξουν. Το δεύτερο κερασμένο, σου λέει ο μπάρμαν κι εσύ δεν ξέρεις αν είναι το τραγούδι ή το ποτό αυτό στο οποίο αναφέρεται. Δεν ζητάς διευκρινίσεις. Κάθεσαι εκεί, μόνος σου στο μπαρ, πίνεις κι ακούς το τραγούδι αυτό που τόσο σου αρέσει. Είναι η δεύτερη φορά που το ακούς και είναι ήδη το τραγούδι σου. Κάθεσαι και κοιτάς τα ηχεία από όπου έρχεται η μουσική, λες και πρόκειται να βγει από εκεί μέσα κάτι. Κάθεσαι εκεί και κοιτάς το τίποτα σαν βλάκας. Κοιτάς, αλλά δεν βλέπεις. Όχι με τα μάτια τουλάχιστον.
Σχόλια