"Στο ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου πολέμου η Θεσσαλονίκη αριθμούσε 260.000 κατοίκους. Από αυτούς το 25% ήταν Εβραίοι. Ανάμεσα τους έβρισκες πλούσιους και φτωχούς, υπαλλήλους και μεροκαματιάρηδες, επιχειρηματίες, τραπεζίτες αλλά και επιστήμονες και διανοούμενους"
Η Ροζίνα Άσσερ- Πάρδο έζησε 548 ημέρες με άλλο όνομα προκειμένου να καταφέρει να επιβιώσει ως Εβραία στη Θεσσαλονίκη. Η ίδια και η οικογένεια της κρυβόταν σε ένα φιλικό σπίτι για να γλιτώσει από όλες τις φρικιαστικές πράξεις που έζησαν όλοι οι Εβραίοι εκείνη την εποχή. Κατά το διάστημα που βρισκόταν κρυμμένη έγραφε σε ένα τετράδιο που είχε για όλα όσα σκεφτόταν, για όσα ζούσε και για τους φόβους της. Βέβαια, όλα αυτά με ένα άλλο όνομα, με το όνομα Ρούλα Καρακώτσου.
Το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν μια γροθιά στο στομάχι. Η πρώτη μου σκέψη όταν ξεκίνησα να το διαβάζω είναι ότι μου θυμίζει το "Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ". Ωστόσο, είναι αρκετά διαφορετικό. Σε κάθε απόσπασμα του τετραδίου, η Ροζίνα Άσσερ- Πάρδο σχολιάζει τις σκέψεις της όντας, πλέον, μια ενήλικη, ελεύθερη γυναίκα. Δεν μπορώ να φανταστώ πόση δύναμη χρειάστηκε για να γράψει αυτό το βιβλίο, για να θυμηθεί όλες εκείνες τις στιγμές που αντί να είναι έξω και να παίζει ως παιδί, αναρωτιόταν γιατί την ανάγκαζαν να φορά το κίτρινο αστέρι και τι διαφορετικό είχε από τα άλλα παιδιά.
Οι τελευταίες σελίδες του βιβλίου γεμίζουν με τις ιστορίες τεσσάρων γυναικών που έχασαν τα παιδιά τους στο Ολοκαύτωμα. Κάθε λεπτομέρεια που έγραφαν ήταν ανατριχιαστική.
Πώς μπορεί μια μάνα να ξαναβρεί χαρά σε κάτι όταν έχει μάθει ότι το παιδί της μπήκε στο δωμάτιο αερίων;
Ακόμα και τώρα που γράφω για αυτό το βιβλίο μου φαίνονται απίστευτα τα όσα διάβασα. Δεν είναι ότι δεν τα γνώριζα, ότι ήμουν στην άγνοια ή ότι δεν είχα ξαναδιαβάσει για τον άδικο χαμό όλων αυτών των ανθρώπων. Κάθε φορά, όμως, που διαβάζω για αυτό το θέμα νιώθω ακόμα περισσότερο αηδιασμένη, οργισμένη και θυμωμένη γιατί ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ακόμα στην Αρία Φυλή.
Το Ολοκαύτωμα ήταν μια ντροπιαστική, φρικιαστική στιγμή για την ανθρωπότητα.
Τα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης ήταν μια ντροπιαστική, φρικιαστική στιγμή για την ανθρωπότητα.
Η δολοφονία όλων αυτών των ανθρώπων ήταν η χειρότερη στιγμή του κόσμου στον οποίο ζούμε.